„ღამის ვაგონი ცივ მაისში“ - მეცხრამეტე ლექსი

ახლა ღამეა, მაისის, ცივის,
ვარსკვლავებია მოსშორდა ცასა,
გარეთ გაიხედ, ისმის ხმა ბნილის,
მხოლოდ არსნიან, დათვლადი მასა.

გარეთ დასცივათ, აბნელილ ჩიტებს,
ამდენი ძალა დახარჯეს რაში.
სული აღარ აქვთ მოწყენილ ტიტებს,
სიკვდილის პირას, სტარებენ ცაში. 

გული მიგრძნობს რომ მოხდება ცუდი,
ვეღარ მასვენებს, დარდიანს ფიქრი.
თუ არ გამარლთდა, მოვიხსნა ქუდი?!
წუთი სოფელის ვაგონი მიქრის.
-----
1 მაისი 2025 წელი