ასანთისკოლოფების დასახლება

ასანთისკოლოფების დასახლებას ქარმა დაუბერა და კედლები ცეკვისას მკლავზე გადაწვენილი ქალივით გადაიხარნენ დასავლეთისკენ. ხელოვნების გაკვეთილზე უნიჭო ბავშვის მიერ ქაღალდის წებოთი შეკოწიწებულს მიჰგავდნენ სახლები და მხართეძოზე წამოწოლილ მინდორზე სოკოებივით ამოსული ოთახები ტყუპისცალებივით ხელჩაკიდებულები იდგნენ. ტყუპები კი არიან, მაგრამ ალბათ უდღეურები დაიბადნენ, ინკუბატორის ბავშვები არიან,- კბილის ტკივილივით გაიარა ფიქრმა ვალიკოს ტვინში. ლამპიონები აქა-იქ ანათებდა. ეკონომია თუ ეკონომიკაო - ფიქროდა ვალიკო და ატალახებულ გზას სახლისკენ ბარბაცით მიუყვებოდა. ქარი ნაღალატევი, ქალივით გაავებული დაძრწოდა, ვინ იცის, იქნება შურისძიება სურდა. 
  ვალიკო სულ რაღაც 2 თვე იქნება, მჩარხავად მოეწყო ელიავას ბაზრობაზე. დილიდან დაღამებამდე ზის და უცდის გატეხილი რკინის დეტალით როდის შემობოდიალდება კლიენტი და გამიჩარხეო, ეტყვის. მერე ფასი ეძვირება, დამიკელიო, დაეღრიჯება. ვალიკომ კარგად იცის, რომ ამ ბატონს ჯიბე გასქელებული საფულით აქვს გამობერილი, მაგრამ მაინც უნდა დაუკლოს, რა ქნას, გზის ფული სჭირდება, სახლამდეა მისასვლელი და  სახლში კი  სამი პატარა შვილიშვილი ელოდება, რომლებიც მისვლისთანავე  მუშაობით დაკოჟრილ ხელებს მიაჩერდებიან. 
 იქ სულ სხვაგვარად იყო, ვალიკო დილიდან დაღამებამდე ვაზის ძირში ფუსფუსებდა, ატმის ხეებს სხლავდა, ბალახს გლეჯდა. მერე იქვე ვენახის ბოლოში ჩამოჯდებოდა, ჩანთიდან ტილოში სუფთად გადახვეულ ყველსა და პურს ამოიღებდა, ყუას მოატეხდა და უკბილო პირით მადიანად ილუკმებოდა. მამისეული სამხედრო  მათარიდან ცივ წყალს მოირაყრაყებდა და დანაყრებული ხის მსუქან ტანს მიანდობდა დაღალულ ზურგს. 
  იჯდა  მკერდგაღეღილი ვალიკო ნასათუთევი ვენახის ბოლოში და მთელი დღის ნაჯაფარს თვალებით ზომავდა: მალადეც, ბიჭო, დღეს კარქათ გიმუშავია!-შეაქებდა საკუთარ თავს და გათეთრებული, პატარა ულვაშებიდან ღიმილი გამოყოფდა თავს. 
  ცოტას მოასვენებდა სხეულს, მერე წამოიმართებოდა,  მაუდისქარხნისეული ნაცრისფერი ხალათის ჯიბეში თხილს ჩაიყრიდა, პატარა გოგოს, ქეთის, ღიღილოებს დაუკრეფდა, ყვავილებს გულის ჯიბეში მიუჩენდა ადგილს, ერთ გუდურა შეშასაც მოიგდებდა მხარზე და მიდიოდა სახლისკენ ვალმოხდილი კაცის მტკიცე ნაბიჯით. 
  შემოდგომის პირზე საქმე ბევრი იყო, დაღლილ სხეულს ტახტზე ჩამოსვამდა ვალიკო და ფეხებს ჰაერში დაკიდებდა. დაღლილი კი იყო, მაგრამ ქეთი  ტახტზე რომ აბობღდებოდა და პაპას ბეჭებზე ხელებს მოუფათურებდა, ზღაპრის გუდას ვეძებო, ხათრს ვეღარ უტეხდა და გუდიდან ხელს ხან „ასფურცელა“ ამოჰყვებოდა, ხან „ატამანი ჟორა“ და ხანაც „ჩიტუნაცხენი“. ყვებოდა ვალიკო ცხენზე, რომელიც პატრონის ნაცვლად თვრებოდა და  საღად დარჩენილი ორი კბილით თითონაც ეცინებოდა, ქეთი   პატარა ხელებით მის მზისგან შეყავისფრებულ კისერზე რომბებს რომ ხაზავდა და კისკისებდა. 
-პაპა, პაპა, ისიც მომიყევი „ასარ, ბასარ, ყურქედანა, ახლა მიჭირს შენი თავიო.“
-კარქი, შე ვირისთაო, მომასვენე,- ვითომ გაუჯარდებოდა ნაბოლარა შვილიშვილს, მაგრამ მაინც ჰყვებოდა ზღაპრებს, სანამ ქეთი ყვითელყვავილებიან მუთაქაზე თავს არ მიდებდა და ტუჩებზე შერჩენილი ღიმილით არ მიეძინებოდა. 
  იქ სხვაგვარად იყო, აქ თხილს ხის ქვეშ ვერ იპოვნი, ყველაფერი იყიდება: თხილიც, ზღაპრებიც, სიყვარულიც... იქ მიწა დედის დანაოჭებული ხელივით თბილი იყო, აქ მიწა ნაწვიმარზე ატალახებული გზაა მხოლოდ.
  დღის სისხამზე იღვიძებდა, 6 საათიც არ იყო სიფხიზლე კეფაში ხელს რომ წამოავლებდა და მზის პირველი სხივის მთის კალთაზე განავარდებას ადევნებდა თვალს. აქაც 6-ზე დგება, მაგრამ დასანახი არაფერია. მზე ასანთისკოლოფების დასახლებიდან არ ჩანს, აქ მხოლოდ გაზულუქებული, უნაყოფო ველი და თმაგაწეწილი ქარია.
  დაღლილი რომ მიდიოდა ვენახიდან და სახლს უახლოვდებოდა, გული უჩქარდებოდა. იცოდა, ბავშვები ეზოს კართან შეეგებებოდნენ და მიდამოს  სიხარულით აავსებდნენ. ახლა აღარ უხარია დაბრუნება, ეზო არ აქვს და ბავშვებს გამოქცევა და ჩახუტება რომც უნდოდეთ, გასაქცევი ადგილიც არაა, აქ მხოლოდ რიგრიგობით შეიძლება მოძრაობა. 
  მიბოდიალობს არეული ნაბიჯებით ვალიკო ატალახებულ გზაზე და საკუთარ თავს დღევანდელ ამბებს უყვება: 
 - დღეს  ყინვა გაუშვა და ეს ვერანი ხელები მთლად დამეკრუნჩხა. ამ ჟეშტის ყუთში, დაბალზამებული ხორცივით ვიყინები. ალბათ სიცივის შეეშინდათ და კლიენტი მთელი დღე არ გამოჩენილა. ვიჯექი, იღლიებში ვითბობდი ბებერ ძვლებს და იქ, ჩემთან,  დატოვებულ წიფლის კუნძებსა და ბუხარზე მეფიქრებოდა. ჯიპი გაჩერდა, იმოდენა ჯიპი, მე რომ ახლა სახლი მაქვს, ცხვირაბზუებული კაცი გადმოვიდა, გაბღენძილი, უკმაყოფილო, გაკრახმალებული. გაპრიალებული ფეხსაცმელი ეცვა და ისეთი ზიზღით დგამდა ნაბიჯებს, თითქოს მეფეს კეთროვანთა უბანში მობრძანება ენებებინოს. ამრეზით  გამომიწოდა რკინა, 25 უნდა-მეთქი, თან ისე ვარ, გული მეუბნება, თუ კაცი ხარ მიაფურთხე ამ 25 ლარს და უთხარი, არ ვმუშაობ-თქო, მაგრამ ჯიბეში გაწყალებული 5-ლარიანი მიდევს. 2,20 გზაში მინდა, 2,80-ით პურიც უნდა ვიყიდო და ბავშვებს თითო კევი მაინც ხომ უნდა წავუღო? არ მყოფნის. თან ეს მთელი დღის გაყინვა თქვი, თირკმელები აღარ მივარგა. ჰოდა, სილას ვაწნავ საკუთარ თავს:
-რას იჭიმები, რაღა დროს თავმოყვარეობაა, შე რჯულძაღლო, ეს წითელლოყება გაბადრული ბავშვები ბოტკინიანებს დაემსგავსნენ,- ამაების ფიქრში ვარ და იმ კრახმალიანმა:
-რა არის, ბიძაკაცო, ჩემი წყალობით გინდა გამდიდრდე? აგერ იქით იმ დღეს 15-ად გამიკეთეს!
  ბოღმა ისე მეხვევა ყელზე დედამისი ქეთის თოვლიან ამინდში კაშნეს რომ ახვევს ხოლმე.  ჰაერი თითქოს ცოტავდება და გულიც რეჩხს მეუბნება: ხომ გითხარი, ცხვირზე ეტყობოდა რა კაციც იქნებოდა. 
-20 იყოს,- ვამბობ გამწყრალი ხმით.
-კარგი ჰა, იყოს, ყველა მოტყუებაზე როგორ ხართ...
  გამოჩარხვას ვიწყებ, წყლის ფილტრია, რეზბა მოუწყვეტიათ, თვითონ ჩემი სახლისტოლა ჯიპში ზის და ვიღაც ჟღალთმიან, შვილისკბილა გოგოს უთბობს ხელებს. ჩარხვა ადვილი საქმე არაა, ახალგაზრდობაში საწარმოში ვმუშაობდი, მერე ცხოვრება არ ჭირდა და თავი მივანებე, შვილი მომესწრო, მოუკვდა მამა, იმ სულნათელმა, დაჯე, მამაჩემო, სახლში, მე ვიმუშავებ, შენ ვენახს მიხედეო,- დავუჯერე. თუ გგონიათ ვაზის მოვლა საქმე არაა, ძალიან ცდებით. 
   ძალიანაც რთულია ეს ჩარხვა, თან ამ გაყინული, ბებერი ხელებით.
  ვჩარხავ და თავს ვიმხნევებ, ამას მოვრჩები და წავალ. თან ვანგარიშობ: შაქარი 1,20, პური, 3 ცალს ვიყიდი, დილაზეც ხომ უნდათ, 2,40, ჩაის წავიღებ, ეგ კი აღარ ვიცი, რა ღირს, ალია-ბალია 2 ლარი, ბალღებს მანდარინს წავუყოლებ, იმაით შემოვევლე, პირს გაისველებენ. ქეთიმ, იმ მაიმუნმა, სახატავები მინდაო. თუ დროზე გავალ, იქნება მივუსწრო ბაზარს და ვუყიდო. თვლა მერევა, აღარ მახსოვს რამდენი მრჩება, მაგრამ იმედს ვიტოვებ, 1 კილო ლობიოც მომივა, ქალს შემოვადგმევინებ ფეჩზე, რა სჯობია ამოზელილ ლობიოს და მჟავე კომბოსტოს. 
  ამ ფიქრებში ვარ და თითქოს ცოტა გავთბი კიდეც. საქმეც დავასრულე, ჯიპისკენ გავიწიე, ვანიშნე, მოვრჩი-მეთქი. მოვიდა, ზიზღით წაავლო ხელი იმ თავის ფილტრს და მეწვრილმანე კაცის თვალები შეავლო:
-წავა რა.
-რაც მითხარი, ეგაა. 
  ათვალიერებს, ვითომც რამე იცოდეს, მე კიდე მოთმინება მეკარგება, მეჩქარება, ბაზარს უნდა მივუსწრო, ბავშვს სახატავები ვუყიდო. ოიჰ, იმას შემოვევლე, როგორ გაიხარებს, როგორ აჟღურტულდება. 
-კარტით გავატარებ?- მეკითხება ის კრახმალიანი ნაბიჭვარი.
-რაა?- ვერ ვიგებ რა უნდა, თურმე ბანკისაა რაღაც, კიდევ უფრო აწეული ცხვირით მიხსნის კარტის არსს, რა კარტა, რის კარტა, მე რა ბანკომატს ვგავარ?!
-მე რა ვიცი მაგეების, მე კარტი ვიცი ექვსპარა და ქურდიქალი რომ ითამაშო ისეთი, სხვა ჩემი საქმე არაა.
-აბა, რა გიყო?- ვითომ შეწუხებული სახით შემომყურებს.
-რა უნდა მიყო, ჩემი დრო წავიდა, ახლა მე ბანკები და ბუნკები აღარ გამომადგება, ფრჩხილწამოზრდილი ნეკით ვიფხან კეფას და უკვე მოლოდინი აღარ მყოფნის...
-ნაღდი არ მაქვს.
-რა არა გაქვს?!	
  ფული ფა-ფუუო, ჯიბეზე არ მაქვსო, მხოლოდ ბანკში მაქვსო. მტოვებს ხახამშრალს, გასავათებულს:
  ვაი, დედასა ვალიკო, დარჩი მშიერი და ბავშვებსაც ვირის თავ-ფეხს წაუღებ ახლა. რა ვქნა ჰაა?- ვეკითხები საკუთარ თავს დიდუბისაკენ რომ მიმაქვს დამზრალი ფეხები და უკვე მეასედ ვუხსენებ  გამზრდელს, რომელმაც, ჩვენში დარჩეს და, იქნება არც არაფერი დააშავა, ზოგი კაცი ასეთ ვირად იბადება და ეგაა რა. 
  დიდუბეში ფეხით მივდივარ და 80 თეთრს ვზოგავ, მაგრამ ამ დარჩენილი კაპიკებით მაინც არაფერი მომდის და იქვე დახლზე გადმოდგმული შტოფიდან ერთ ჭიქა არაყს ვასხმევინებ. ერთს მეორე მოსდევს, მეორეს-მესამე და კარგად გამობრუჟული, როგორც ჩემი ქალი იტყოდა, ავდივარ მარშუტკაში. ჭანჭყარში გულ-მუცული მემღვრევა და, ალბათ,  მთელი დღის მშიერი რომ არ ვიყო, აქვე ვარწყევდი. 
  მჟავე გემოთი და ფიქრებით ჩავდივარ ჩვენს დასახლებაში, რომელიც მუცლის მოცეკვავე ქალივით არხევს თეძოებს ქარში და სულ მეშინია, წელში არ გაწყდეს. ლამპიონები აქა-იქ ბჟუტავს, ქარს ტანსაცმელი შემოუგლეჯია და ორღობეში დაძრწის. 
  პირველი, მეორე, მესამე, მეოთხე... ვითვლი სახლებს, ჩემი მეჩვიდმეტეა. ბინდში სახელურს ვებღაუჭები და ბოთე მიტუას სახლში შევდივარ.
-ვაჰ, ბოდიში, ბოდიში,-  უკუსვლით გამოვდივარ და ახლა მეორე მწკრივს მივუყვები. თვლა მერევა, ისევ თავიდან ვიწყებ: პირველი, მეორე, მესამე, მეათე... მეჩვიდმეტე - ლომაანთ სახლია... 
  ახლა მესამე რიგს მივუყვები. სიცივემ გამომაფხიზლა, ქარზე ცრემლი და ცინგლი ერთად მდის.  
  გაყინული, გონარეული ქუჩაში მზის გარეშე ვხვდები განთიადს და, როგორც იქნა, ვპოულობ სახლს. 
-სად დაეგლები, კაცო, გულები დაგვიხეთქე,-ბალიშიდან გაბუებულ, ჭაღარა თავს სწევს ჩემი ცოლი. 
-ამათ დამპროექტებელს და მშენებელს და მთავრობას რო...,-გულიანად ვიკურთხები და გაყინულ, ბებერ ჯანს ასანთისკოლოფის სახლის სათამაშო საწოლს ვაფარებ.