ამორალური მორალი

მეგობარო "საგზურისთვის" გმადლობ
განაჩენზეც მომესაწყლა ხელი;
ვიცი, ნანობ, თუმცა, უკვე რა დროს...
ჩამოცლილა მადლის საწნახელი.

რა უჩუმრად გაიბზარა გობი,
გაიპარა ჩანაწობი წლები...
ქუდის ხურდად მაინც არ მეთმობი -
უბნის ქურდად მონათლული ძმების.

ვხედავ: ცასაც უღალატა მიწამ,
საძმო ფული აწ ფუფულოდ ხარჯე...
სერობამდე გაგცა მამლაყინწამ
და ცხრა წელი შემოადნა მაჯებს.

ბობორიკა "ქსანის ჰამაკს" მიქსოვს,
რომ ნარიდან ავიკრიფო ძვლები;
აბეზარი ბუზი - ტუზის სიმსხო -
გაუშვა და... გადმომხედა შვებით.

ობობასაც კი ჰქონია გული -
მაცდურ ქსელთა მბეჭავ ბაბაჭუას;
გისოსიდან მიმზერს - გაფუყული:
რა უგულოდ ვლოღნო პურის ყუას.

არა, ძმაო, არ გიკითხავ მორალს,
არც შეგიქცევ გოფრე გრამაფონით.
მაგრამ: წყალი რომ წაიღებს ბორანს,
მებორნესაც ახსენდება ფონი...

შენც ეძებე: თუმც ვერაფერს შეცვლი...
წითელ "პრიმით" ვერ ამინთებ მწვანეს;
იუდასიც არ ყოფილა ვერცხლი -
ჩამშვებაძის თამბაქოზე მწარე!..
ოცდამესამედან

მუზამ ბოლომდე დამაღალატა:
ლექსები ვერც აქ მოვისახადე...
ოცდამესამეს ვიცვამ – პალატას,
ოცდამეორე სხვაგან გამხადეს.

გაბორჯღილი ვარ ჯვარზე იმ ბორჯით...
ვერ გარდმომხსნიან თვით სატანებიც.
არა უშავს რა: თუკი კიბო მჭირს...
ლუდსაც ხომ უნდა – მისატანები.

უკვე ბედთანაც აღარ ვნიძლაობ,
სიკვდილს სიფათში ვენაფაზები
და ყელში ლექსად ამომდის ძმაო,
ამ წუთისოფლის მეტასტაზები.