სალაღობო

მთვარე აჩაღებს კელაპტარს –
სიყვარულს უდგა მაზანდა;
ჟინ მიტანს: მაგ შენ კენარტანს
მოვერტყა უსურვაზადა!

ყელამდე ამოგეხვიო,
სული გიბერო – ნიავი;
დაუხელაო ხეხილო,
უბე გიმხილო რთვლიანი.

თუნდა, ქვეყანამ მიშუროს,
თუნდა, მომყეფდნენ მწევრები...
ბაგეზე გადმოვიჟურო
შენი ნაბულა მტევნები!

მუხლიდან ყარყარ ყელამდე
ღილად აგასხა ფოთლები;
ყამარქალივით ღელავდე,
კავებ გიშალო შფოთები;

ვერვინ გვიშალოს წაწლობა,
ვერც ლიქნით, ვერცა – ომითა;
დაიწვას შენი ქალობა,
როგორც რო დამწვი ნდომითა!..