ვედრება

უბედო რომ ვარ...ესეც ბედია! –
დამადლებულზე რაღაცით მეტი.
ავჩერებივარ ცას – ავბედიანს,
რომ მიწყალობოს სინათლე – წვეთი.
ბედის ვარკსვლავი კუფხალმკუხეა,
ისე მქისე და ისე ისრიმი...
ისეთი თალხი სითავთუხეა...
ძლივს მიკავია სული ნისლივით.
ის ფრთები მაინც სად წაშრიალდა,
ქარიატად რომ გაჰქონდა ქარი!
შემოიმშრალა ცამ არშია და
კვლავ დამქირქილებს ბრმა ქონდაქარი;
კვლავ აკვარანცხდა მოცხარ სტრიქონზე
რითმა – ეშმაკის ხელით ნაკროლი,
ჩა–მო–მა–შვე–ლე, უფალო დროზე,
მთვარე – პოეტის მაშველი რგოლი.