....გუმბათოვანი ვერბლანი

შენს გუმბათებს ქვეშ ძილი მომინდა
და მიხაკების კრეფა უზადო.
ახლა, ყოველი ელვის მჟღავნება
მე გამახსენებს შენს ნაზ სიფითრეს.

ჯერაც უცვლელი, მეფობს ეს სევდა,
კვლავ ჩემთან რჩება იგი უვადოდ.
აღარ აგყვები მეტჯერ ჟღალ თმებავ
და გამოვიჩენ მეტად სიფრთხილეს.