.სიმართლით ვნებული

მე პოეზიას ვეზიარე სამარადჟამოდ.
და არყის ჭიქას გავუმხილე მე საიდუმლო
სიმთვრალეს ვგმობდი მე ბეჩავი თურმე ამაოდ
ჯოჯოხეთისკენ მიისწრაფვი თუ საით გულო.

ფხიზელი იმას ვერ ვამჩნევდი, რაც მთვრალმა ვნახე,
თურმე გონება ტყუილია რეალურს მალავს.
ფხიზელზე თურმე ბედნიერი წუთები ვმარხე,
იცი? სიმთვრალევ, შენ ამ მწარე სიმართლით მავნე.