**************

ღამის ნატვრებში ვზივარ სარკესთან,
წერით გართული და ჩავფიქრდები:
„ვინმე ვიყავი, ან ახლა ვინ ვარ ?
ან თუ ოდესმე ვინმე ვიქნები ?!“.

ფიქრებს მომტაცებს, ცხადად მაბრუებს,
კალამს აშეშებს ძლიერ მტევანში:
„ჰეი, სულელო, ნუ სწერ, რა ჰყრია,
ცრემლში, დარდში და სიტყვის ლევაში ?!“.

დავხარე თავი, ვერ გავიგე რა,
წამალი ამის, რით ვერ მაკმარა:
„ვერას გაიგებ, ვერას მიჰხვდები,
მე შენი ბედი მან მომაბარა !“.

ამის თქმა იყო და გავითიშე,
ვერ გავუძელი, სიმძიმეს თავის:
„არ დასრულდები, არ მოგეშვება,
ბედი ნაწერი ტანჯვის და ავის !“.


12 ნოემბერი, 2022 წელი