სონეტი

დაიღალნენ ის სიტყვებიც აზრს მოკლებულნ რომ არინ.
ვერ უშველის ფიქრის ჯარი , მშველნი ისინიც კი არ არიან
მოდის ღამის მერე დილა,სისხამ  დილაადრიან
და ყველა დარდი ღამად წვეული ლანდად გარბიან

მიექნება ტალღა აჯაგრული ვით რძის ქაფია
სულში კი გრჩება სამარხი ძველი,
ქარის ბორბალიც იკლაკნება თითქოს ძაფია
და ამ ტყუილში სიმართლე მხოლოდ შენს თვალზე მუქი ცრემლია