გალაკტიონ შენ მეფე ხარ

გალაკტიონ შენ მეფე ხარ 
მე ვეზირი,
როგორ გკადრებ სიტყვას
ვიქნები მე შერცხვენილი,
შენს საფლავზე კვლავ მოვდივარ , თან ვსვავ არაყს , ვცვლი მე ბოთლებს 
ერთ ყვავილსაც თან მოგიტან
და გეტყვი რომ  შენს კვალს მოვსდევ,
შენ მასწავლე როგორ ვწერო
ლექსი ძლიერ მგრძნობიარე ,
მარტოსულ კაცს შეგრჩენია
თამბაქო და თასი ღვინით სავსე,
შენ დაგყურებს მთვარე მთაწმინდისა ,
როგორც მაშინ , ღამეს სიჩუმისას,
შენი ძეგლი გადმოჰყურებს თბილისს ტკბილსა ,
შენი ლექსი ხალხს აოცებს ნუთუ ამას ვერა ხედავ?
ამაყად კი შენი წვერი  არის ჩრდილი   პოეტისა