ხელოვანთა სიდიდე

,გულზე გედება ჯვარი,
ჭეშმარიტების მედალიონი,
ოღონდ გენახოს კვართი,
და დილის სხვა ალიონი ,
ისეთი ჩუმი, თითქოს ისმოდეს,
ალერსს აფრქვევდნენ არაგვი- რიონი,
აღარ ჩამოწვეს ბინდი კამარას
და კვვლავ ცოცხლობდეს გალაკტიონი,
ისეთი  სევდა ,  სევდის იორძალები,
ამოსული, ,,სულიდან საფლავები'',
ცისკენ ტრფობით სნეული, გარეუბნელი
ვით ახალგაზრდა ტერენტი გრანელი
სულში ჰყვაოდნან ია და ზამბახი
უხეში ლექსი ატკბონ შაშვებმა,
მთები გალობნდნენ , წაიქცეს არმაზი
ტყეები ამბობდნენ - ვაჟა ფშაველა,
წვიმები ,ქარები  ესალმებოდნენ,
აკვანს არწევდეს-  გიშრისა ტბაში მეთევზე,
შოთას პოეტურ იდუმალებას,
ვერ ხსნიდეს ვერცერთი   მელექსე ,
შევკაზმო მერანი, ვაფრინო მიდნროზე
გადავიარო უდაბნოს  ქვიშა ,
კვლავ ახრჩობს სევდა მკტვრის ნაპირას,
ობოლს და მარტოს ბარათაშვილსა ,
ასე ქრებოდა ოცნება პოეტთა
ჭალებს უფრენდა ძახილი  ლექსის  ,
შუა წერისას მომაგონდება
ფიქრი - აკაკის , ილიას და ქიაჩელის