სიმშრალე

დაუთვლელია ბაღებში ვარდთა რაობა,
ჩამოკიდულთა ცაზე  ვარსკვლავთა თავმოყრა,
გაძარცულია საბადო ღირსების,
ბრბომ კი დაიწყო ჩუმი ღრეობა ,

მიჩქმალულია  სიმართლე კიდეში,
გაძარცულსა ჰგავს ტაძარი სათნო,
და სიყვარული მძაფრად რომ ხარობს,
  ამ გრძნობას კვლავაც  ლოდინი ადნობს 

 სიავის წისქვილებს უბერავდა ქარი
და დატრიალებდა თავს აჩრდილი,
შორი ფიქრების მწუხარე მხარეს
მოჩანდა მაინც თეთრი სიზმარი,

დავწყევლე ბედი,
   ვაგინე იღბალს,
  წუთისოფელი დარდებს 
მაინც არ იკმარს,
კაცის გული კი რამდენს აიტანს
მოგონებებით მხოლოდ გულს იფხანს,

ოჰ სილაჟვარდე მეფეთა სტროფში,
 ბნელი გზის ბოლოს  დიდება რომ აქვთ
 მე  ჩამიხერგეს გზები   უფსკრულში,
 და მხოლოდ სინათლე ლანგარით მოაქვთ