ცის დარდი

შეხე, ცის დარდი მოჰყვება ფანტელს,
როცა ვერ ტირის, დარდებს ათოვებს
და ღამით, როცა სუყველას სძინავს,
დარდებს მიწაზე თეთრად დატოვებს.

გავეგებები ხელისგულებით,
თოვლის ფანტელის ნარნარ კლავიშებს.
შემხვდება ვინმე: ურჩი, თავნება
და ცის დარდების გუნდებს დამიშენს...

ვეღარ იტვირთა ზეცამ ტკივილი,
საშველად მიწისათვის მოეხმო.
ამდენი დარდი თუ იყო ცაში,
აქამდე როგორ არ ჩამოემხო?!