ოლომპოს მთიდან გადმომძახეს წეღან ღმერთებმა

როს შთაგონება თეთრ ფურცელზე ვეღარ ეტევა,
გრძნობათ კაეშანს ვაებანი კენტად ტორავენ,
ოლიმპოს მთიდან გადმომძახეს წეღან ღმერთებმა,
ჩემი ქარები მათ სამყოფშიც მიმოქროლავენ.

სულში კოცონის ფუძემდები თუ პრომეთეა,
წყალნი ჭაობის ხომ მის გიზგიზს ვერ დატბორავენ,
რომ რაღაც დოზით ჩემში სახლობს კოლხი მედეა,
რა უჭირს თუკი უარმყოფენ ან გამჭორავენ .

რა უჭირს თუკი გარეგნულად სულ არ მემჩევა,
ფიქრნი გონებას დაუნდობლად როგორ ,,სქროლავენ,,
რომ ეს წყვდიადი გულის ფატვრას ცდილობს მერყევად 
და წუხილები ამ გონების ფსერზე ბოლავენ...

როს შთაგონება თეთრ ფურცელზე ვეღარ ეტევა,
გრძნობათ კაეშანს ვაებანი კენტად ტორავენ,
ოლიმპოს მთიდან გადმომძახეს წეღან ღმერთებმა,
ჩემი ქარები მათ სამყოფშიც მიმოქროლავენ.

მ.ბ