უილიამ შექსპირი სონეტი 18

ვით შეგადარო ცხელ- ბობოქარ ზაფხულის დღეებს ?
შენი მშვენება უფრო მწველი და დიადია,
მკაცრი ქარები ტოტებს ამტვრევს მაისის ხეებს,
ჩვენი ზაფხულის სიმოკლე კი მეტად მზარდია.
ხომ ანათებენ ზეცის თვალნი ხან ძლიერ მწველად,
თუმც ფერმკრთალდება ვარსკვლავეთიც მოოქროვილი,
თანდათანობით უკან იხევს კლებულობს ნელა
მშვენიერება ბუნებისგან მწვანედ ქსოვილი.
ეგ ზაფხული კი არასოდეს გაფერმკრთალდება,
მის მარადიულ სიკაშკაშეს ჭკნობა ვერ ფარავს
სიკვდილს არ ძალუძს შენზე ძლევის დატრაბახება
რადგან პოეტის სტრიქონებში იცოცხლებ მარად.

კაცობრიობას ვიდრე შესწევს სუნთქვა და მზერა,
შენ ვერ მოგწვდება ამ სტროფებში სიკვდილი -ვერა!


Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer' s lease hath all too short a date,
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature' s changing course, untrimmed:
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow' st,
Nor shall death brag thou wand'rest in his shade,
When in eternal lines to time thou grow' st.

So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.