ამ ცხოვრების დედაც... კმარა!

ამ ცხოვრების დედაც... კმარა!
​ავ ცხოვრების წამებს!
​მაგრამ ამით რას მოვიმკით,
თუ გულს დაგვიამებს?!.
​წაგებული ომის გმირებს,
​გვერგო მწარე ბედი.
​მერამდენე შვილი კვდება
საქართველოვ, დედი?
​ეს ქვეყანე უკუღმაა
​აწყობილი თითქოს.
​სულ სხვაგან გვაქვს „ბასიანი“,
ველოდებით „დიდგორს“!
​მუდამ იმას გავიძახით,
​სად გვაქვს სამართალი,
როცა ხედავ ბავშვი კვდება
ვქექოთ მტყუან-მართალი!
ხოდა რა აქვს გამართლება
მერე ნათქვამ სიტყვებს?
​კაცი კაცად ვეღარ კაცობს,
​ქალი სხვა გზას ირჩევს.
​ამ ყველაფეს ეწირება
​თვით ქართველი ერი.
რაღად გვინდა გარე მტერი
​შინ გვაკლია მტერი?
​სადაც არ სჯობს იქ ვძალადობთ,
​სულ ვემხრობით ძლიერს.
​უფრო მეტად ვაშიმშილებთ
​დაჩაგრულს და მშიერს.
​მერე ვიღაც თავს მოიკლავს,
​ვალში გვრჩება ღმერთთან,
დამნაშავე ყველანი ვართ,
​იმ დაჩაგრულ ერთთან!
​ერიც ისე ვეღარ ერობს,
ვეღარ ბერობს ისე ბერი.
​რომ ქართველმაც გაიხაროს,
​როგორც ხარობს ახლა მტერი.
​ჩვენ კი მხოლოდ გულს თუ ვიფხანთ
​ერთმანეთის ლანძღვა-ჭამით.
​ხალხო, ნუთუ ვეღარ ვხვდებით,
​ვის ვახარებთ ხშირად ამით?!.
​სხვისი ბედი ვის ადარდებს,
​გინებაა როცა ტრენდი.
​შენი კალთა დაგვაფარე
​ღვთისმშობელო,
გგესავთ, დედი...
​​ამ ცხოვრების დედაც... არა!
არ შევეხოთ დედას!
​მოდით მათაც მოუსმინოთ,
​ამის თქმას, რომ ბედავს!
-მერ'ფი-