ოდესღაც - ახლა!..

ოდესღაც,  ჩვენში, უსაზღვრო, 
და უსაზღვრებოდ, იყო დედამიწა.
არ არსებობდა ჩემი და შენი.
მერე რაც მოხდა, ზუსტად ვინ იცის, 
 რომ შეიცვალა ადამის გენი...  
სამოთხის ვაშლმა, მვნებელ ხეხილმა, 
წარმოშვა შიში, შიში დაცინვის ანუ სირცხვილი. 
წარმოშვა შიში , შიში არ ქონის, 
უიმედობა, მასთან სიხარბეც...
შიშმა წალეკა სიცოცხლის ძალა,
დაუახლვა ადამი სიკვდილს.  
გაჩნდა საზღვარი.
ედემის გარეთ აღმოჩნდა ყველა, 
მოდგმა ადამის, ოდითგან დღემდე...
წუთისოფელი მიითვლის წუთებს 
და საზღვრებს ვქმნით და 
ერთმანეთს ვიცავთ ერთმანეთისგან! 
არ შეგვიძლია უსაზღვროდ ყოფა... 
დავნაწილდით და 
დავპატარავდით ერთობის გარეთ, 
გაჰყვა ერთობა უსაზღვრო სივრცეს, 
და გადაიქცა დედამიწა შიშის სამყაროდ! 
შიში რომ არა წავგლეჯდით ერთურთს, 
რადგან არსებობს ჩემი და შენი. 
მეტრკვადრატებში გადავზომეთ  სივრცე 
და ფასი რომელსაც ვიხდით ცალცალკე, 
მაგრამ სუყველა ერთად, 
ეს არის ის დრო რაც შენ დახარჯე, 
მაგრამ არ იცი რამდენი დაგრჩა...
და ჰკითხე შენს თავს, არ ისურვებდი , 
ამ შიშის ნაცვლად, 
რომ კვლავ სიყვარულს ემეფა ქვეყნად?!.
-მერ'ფი-