მორკინალს!

თუ პოეტი ხარ, უნდა იყო მართლა მგოსანი,
           თორემ იცოდე სულ უბრალოდ გაიწირები.
           და სული გინდა ზეციური სარკინოსანი,
           რომ კვლავ აღზევდე, როცა ფსკერზე ჩაიძირები.
           ღვთიური სული, მორკინალი, გინდა ვით ჯინი,
           კარზე მომდგარმა სიკვდილმა რომ, ვეღარ წაგლეკოს.
           ხალხმა დიდებით რომ დაგადგას დაფნის გვირგვინი,
           და შეავედრონ შენი თავი წმინდა სამრეკლოს.
           მერე გჭირდება ხსოვნა ხალხში, მარადიული,
           მოდის სასტიკი გამომცდელი, დროის დინება.
           შენი იმედი და ნაღვაწი ყოველდღიური,
           მის რუხ ტალღებში ვით წარსული, ჩაედინება.
                     დრო იკარგება პოეზიის ლაბირინთებში,
                     დრო მოხიბლული ღვთაებრივი ხმის სილამაზით.

                                 - მერ'ფი -