თავი მწერალი მგონია.

თავი მწერალი მგონია.
ზოგჯერ ვამაყობ ამითა.
ზოგჯერ კი, რომ დავფიქრდები,
თავდაჯერების წამითა ,
არარაობა დამცინებს,
უსაზღვრო გალაქტიონი.
ჩემ გულის ხმაზედ ზარს რეკენ.
ოშკში, ბანას თუ სიონით.
მას მნიშვნელობა რაღა აქვს.
ხმები ჩამესმას ზარისა.
გამომაფხიზლოს მხედრებმა,
ვეფხისტყაოსნის გვარისა.
მათ პანთეონში ადგილი,
ჩემთვის არარა არისა !
         -მერ'ფი-