უშენობა

ამ დილით ფანჯარა გავაღე და უშენობა გავანიავე. უბოდიშოდ შემოიჭრა ქალაქის ხმაური, დაურბინა კედლებს, წიგნებს, ფოტო-სურათებს, ჭაღზე ჩამოეკიდა და ხელები ყელში წამიჭირა, თითქოს, უშენობა ვერ მახრჩობდა ისედაც...ჰაერივით გინატრე და ჩავისუნთქე ბოლო შეხვედრის მოგონება, რომ ისევ უშენობა ამომესუნთქა.
ჰორიზონტს მოვავლე თვალი, ვიგრძენი-ხმაური მომწყინდა. არ მინდა უშენობის სიჩუმე რამემ გადაფაროს. ის ჩემი ოთახის მარადიული ბინადარია და შენი მოსვლაც კი ვერ შემიცვლის მას. ვხურავ ფანჯარას... არ შემიშფოთო უშენობის ტკბილი სევდა. აღარ მოხვიდე...