ფილოსოფოსს უთქვამს პლატონს

ნინო დარბაისელი

ფილოსოფოსს უთქვამს პლატონს 

პოეზია -  ბაძვააო,
ბაძვააო, თან - მონური.
ორგზის სცდება რეალობას
პოეზიის მოყვარული:
ჯერ ხომ ყოფა არის ბაძვა, 
პოეტს რჩება - ბაძვის - ბაძვა,
(გურამიშვილს ეს რომ ეთქვა, იქნებოდა “შემოძაძვა”)

პოეზია  - დედააო  სიცრუისა, ტყუილისა, 
ისტორიას - მართალ სიტყვას ვინც შეადრის, ცდება ისა.
გავლენა კი ზნეობაზე  აქვსო ძალზე არა საღი,
(პოეტებო, რა ვქნათ აწი, ზეცის ვიმხოთ თავზე თაღი?)
პოეზია - ფუჭიაო,  სარგებელი არ მოაქვსო …
(ეჰ,  არ არჩევს უნიჭოსგან -  ვინც სიტყვაში სიტყვას აქსოვს!)
გვირღვევს წონასწორობასო პოეზია ჩვენ გრძნობათა, 
გვინდა მხოლოდ სიმღერები ყრმათა საბაძ გმირობათა…

სჯობდა,  წერას ამ არზათა,
ჩემთვის ხიფათს - ეხიფათა,
ისღა მრჩება, ვკითხო მათა, 
ვინც გონება ,,გამინათა”:
რათა მერე,
რათა, 
რათა!