სიყვარულით ამერიკიდან. ინტერვიუს უძღვება ირინე ჯანდიერი
სიყვარულით, ამერიკიდან _ ნინო დარბაისელი-სტრონი (ჟურნალი ,, გზა”) ქ-ნი ნინო დარბაისელი-სტრონი _ ფილოლოგიის დოქტორი, ლიტერატურის მცოდნე, კრიტიკოსი, პოეტი, მთარგმნელი _ აშშ-ის მოქალაქეა. ცხოვრობს ტენესის შტატის ქალაქ ნეშვილში. მასთან საინტერესო ინტერვიუს გთავაზობთ. - - - - - - - - - - - - - - ❓ _ ჩვენს ჟურნალს "გზა" ჰქვია. გზა კი უკიდეგანო დროსა და სივრცეშია განფენილი. კაცობრიობის გენეზისიდან მოყოლებული, ყველანი საიდანღაც მოვდივართ და სადღაც მივემართებით... საიდან მოდიხართ თქვენ? (ფართო მკითხველთან გასაცნობად, ცოტაოდენი მოგვითხრეთ თქვენი ბიოგრაფიის შესახებ, აშშ-ში გამგზავრებამდე. ❗ _ მე - ჩემი ოჯახისა და ახლობლების გარემოში, მთელი ცხოვრება, ვარ ერთი გუგულივით ადამიანი, თაფლი და შაქარი! რომ მოვკვდე, ჩემი სიტყვით ან საქმით ვერავის ვაწყენინებ, ვინც გინდა იყოს. საახლობლოს გარეთ - პოეტი და ლექსმცოდნე- კრიტიკოსი ვარ, ხანდახან ისეთი ენამწარე, რომ, ყოფილა, საკუთარი თავისა თავად შემშინებია. რა ვქნა, როცა საქმე ჩემს ეროვნულ ღირებულებებს ეხება, დაუნდობელი ვხდები. პირადად ჩემზე ვისაც უნდა, რაც უნდა, თქვას, მართლა არ მაღელვებს. პირიქით, რაღაცნაირად მართობს კიდეც. მახსოვს, ჩემს ახლო ნათესავებს ჩემზე უთქვამთ, ძალიან კარგი გოგოა, მაგრამ ... ლექსებს წერსო. (აქ- გაიღიმეთ.) ჩემს ბიოგრაფიას, რასაკვირველია პოეტურად გარდათქმულს, ჩემი მკითხველები კარგად იცნობენ. ახლა ვინმე იფიქრებს, ეს რა დამართნია ნინო დარბაისელს, ერთი ბეწო მოკრძალებულობაც აღარ ახასიათებსო, გალაკტიონი რომ გალაკტიონია, მის ცხოვრებასაც კი ჯერ კიდევ იკვლევენო... მაგრამ საქმე გაცილებით მარტივადაა. ეს ყოველივე იმის წყალობით ხდება , რომ კონფესიონალური ანუ აღსარებითი, თანაც ნარატიული - თხრობითი პოეზია, თავისუფალი ლექსით გადმოცემული - ახლა მეტისმეტად მოდაშია საქართველოში და ამ მოდას მე ხომ არ ჩამოვრჩებოდი? კია ძალიან ადვილი საწერი და არც დიდ ჯაფას მოითხოვს, მაგრამ მკითხველსაც ხომ უნდა გართობა?! აქ უკვე ჩემში ჩაბუდებული კრიტიკოსი „მუჯლუგუნს მკრავს“, მეც მათქმევინე, რამდენიმე ავტორი რომ გამოიჭირე, ლექსებში (და პროზაშიც!) „გულწრფელად რომ ყვებოდნენ“ ჰოლივუდური მელოდრამატული ფილმების მოკლე შინაარსებს, როგორც საკუთარ ბიოგრაფიებსო. მინდა გავაჩუმო და ვუთხრა, ადამიანს თუ კარგად წერა შეუძლია, იქნებ არც აქვს მნიშვნელობა, თუ რა წყაროთი სარგებლობს, პირადით, მოსმენილ-ნანახით თუ წარმოსახულით-მეთქი, მაგრამ ჯიუტია! ახლა რომ ვიხსენებ, მოსაყოლი ცოტა როდი მქონია. მაგრამ, რაც პოეზიის ფორმატში არ მომიქცევია ანუ ოფიციალური ნაწილი ჩემი ბიოგრაფიისა ძალიან მოკლედ ასე გამოიყურება: როგორც უმრავლესობამ, დავამთავრე უნივერსიტეტი. დავიცავი დისერტაცია თავისუფალ ლექსზე. ჯერ მასწავლებლად ვმუშაობდი შემოქმედ ბავშვებთან, „პიონერთა სასახლეში“, მერე გამომცემლობა „მეცნიერების“ მთავარი რედაქტორი ვიყავი. ვიყავი „კავკასიური სახლის“ დირექტორის მოადგილე. ბოლოს, „გალაკტიონის კვლევის ცენტრის“ სწავლული მდივანი. ❓ _ მკითხველების განსაკუთრებულ ინტერესს სწორედ ჩვენი ემიგრანტები და მათი საზღვარგარეთ ცხოვრება იწვევს. თქვენი ცხოვრების რა ეტაპზე _ როდის და რამ გადაგაწყვეტინათ აშშ-ში გამგზავრება? ❗ _ ძალზე დიდ პატივს ვცემ იმ ადამიანებს, რომელნიც ამ ქვეყანაში მოდიან და ფიზიკური შრომით ცდილობენ, ფინანსურად ყოფა შეუმსუბუქონ საქართველოში დარჩენილ ახლობლებს, მაგრამ ისინი სამხრეთს _ ტენესი, სადაც მე ვცხოვრობ, არ ეკარებიან. ამერიკა დიდი და მრავალფეროვანია. ჩემკენ ,,ბიბლიურ სარტყელში“ არ არის ის სამუშაო, რომელიც მათ სჭირდებათ. აქ როგორ მოვხვდი და, ჩემმა შვილმა, როგორც გაცვლითი პროგრამით ჩამოსულმა მოწაფემ, აქ დაამთავრა ჯერ სკოლა, მერე უნივერსიტეტი, აქვე გათხოვდა და შვილიშვილების გაზრდაში ვეხმარებოდი. ამერიკაში საბოლოოდ გადმოსვლაზე დაახლოებით თხუთმეტი წელი თავს ვიკავებდი და ორ ქვეყანას შორის, ცაში ვიყავი გამოკიდული. არც საქართველო მეთმობოდა არც ჩემი სამუშაო, მაგრამ ასაკში რომ შევედი, დადგა დრო, უნდა გადამეწყვიტა, სად მერჩია ყოფნა. მე გადავწყვიტე, ჯობია ამერიკამ (ოჯახმა) შემინახოს და საქართველოს, ჩემს სფეროს- ქართულ ლიტერატურას ვემსახურო, ვიდრე საქართველომ ვერც შემინახოს და ვერც ისე ვემსახურო, როგორც შემიძლია-მეთქი. უნდა ვაღიარო, არ იყო ადვილი ეს გადაწყვეტილება. ❓ _ ცოტა რამ თქვენი ცხოვრების შესახებაც რომ გვითხრათ: სად და როგორ გაიცანით თქვენი მომავალი მეუღლე? მის შესახებაც თუ მოგვითხრობთ ცოტას, ურიგო არ იქნება. ❗ _ გათხოვება გადავწყვიტე, როცა მივხვდი, რომ შვილიშვილებს უკვე ისე აღარ ვჭირდებოდი და უმჯობესი იქნებოდა, მეც საკუთარი ოჯახი მქონოდა. აქ ეს ამბავი იმ წრეში, სადაც მე ვტრიალებ, ასეა მოწყობილი: იტყვი, მინდა ოჯახი შევქმნა, ჩაეწერები დასაოჯახებლების კლუბში, აქვთ „საიტიც“ , შეავსებ ანკეტას, დაურთავ ფოტოს, აირჩევ შემოთავაზებული ვარიანტებიდან, ვინც მოგწონს; შეხვდები, რამდენსაც გინდა და თუ რომელიმეს მოეწონე, თავსებადები ხართ, დიდხანს არ დაახანებთ. საერთოდ, რაკი ამერიკაში „გელფრენდ-ბოიფრენდობის“ ინსტიტუტი ძლიერია, დაოჯახებას ახალგაზრდები ნაკლებად ჩქარობენ. სამ წელზე ნაკლებში დაქორწინება, ცოტა არ იყოს, არასერიოზულად ითვლება, მაგრამ ასაკში როცა ხარ, სადღაა მაგდენი დრო! თან ორივემ თითქმის ზუსტად იცის, რას მოელის პარტნიორისგან, რის მიმართ ვერ იქნება თავად ტოლერანტული და მარტივია გადაწყვეტილების მიღება. საქმე გაქვს არა რაიმე არაპროგნოზირებად მომავალთან, გამოვლენილ თუ გამოუვლენელ პოტენციასთან, არამედ უფრო წარსულთან, ცხოვრებისეულ გამოცდილებასთან, ბიოგრაფიასთან და ახლად შექმნილი ოჯახის წარუმატებლობის კოეფიციენტი ძალიან დაბალია. სიტყვა „კოეფიციენტი“ შემთხვევით არ მიხსენებია. ქორწინებამდე სავალდებულოა ‘’ქაუნსილინგის“ კლასების გავლა და სერტიფიკატის მოპოვება. ამ დროს იმდენი და ისეთნაირი ტესტებია, წერით დაიღლები. არადა, თუ საჭირო ქულები ვერ მოაგროვე და ეს საბუთი თუ ვერ აიღე, ქორწინების ნებართვას არ იძლევიან (გთხოვთ, სადაც ამერიკას ვახსენებ, გაითვალისწინეთ, რომ ამ ზოგად სახელში კონკრეტულად ჩემს შტატს, ტენესის და ჩემს წრეს ვგულისხმობ და არა მთლიანად ქვეყანას). ეს ყველაფერი ასეა ჩემს შტატში , სხვაგან რა ხდება, უფრო მარტივია თუ უფრო რთული, არ ვიცი. ამერიკა ხომ უზარმაზარი, განსხვავებული ქვეყნების ერთობლიობაა, რომელსაც კონსტიტუცია და ფედერალური კანონები აერთიანებს. თავად ყოველ შტატს (ანუ ქვეყანას) საერთო კანონმდებლობის შესაბამისი საკუთარი კანონები აქვს. გემოვნება ქმრის არჩევის სფეროში, როგორც ჩანს, არ დამეწუნება: რაკი ცხოვრებაში ერთხელ მაინც, ჩემი ამოსარჩევი იყო და ანკეტა უნდა შემევსო, სულ საუკეთესო რამეები ჩავწერე მოთხოვნებში, თან ბოლოში მივაწერე: გთხოვთ, ნაკლებს ნუ შემომთავაზებთ- მეთქი. და მართლაც, ჩემი მეუღლე დოქტორი პოლ სტრონი (ასე რომ არ მოიხსენიოთ, აქ არ არის მიღებული) - ქირურგია, ‘’ჯენერალ დენტისტრის“ – (ზოგადი სტომატოლოგია ) აკადემიკოსი. გაყიდა პრაქტიკა და ახლა, როგორც ‘’სენიორ სიტიზენები“ მოგზაურობით ვხალისობთ. ❓ _ ვიცი, რომ აქტიური ქალბატონი ხართ და მეუღლესთან ერთად ბევრს მოგზაურობთ. თქვენი შთაბეჭდილებები კი ხშირად პროზად ან პოეზიის ნიმუშებად იქცევა-ხოლმე. რომელმა მოგზაურობამ მოახდინა თქვენზე ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება? ❗ _ ამ თვის დასაწყისში დავბრუნდით ‘’გრანდ კანიონიდან და ვფიქრობ, გინესის წიგნში შესატანი რეკორდი დავამყარეთ. თოთხმეტ დღეში - შვიდი ნაციონალური პარკი მოვიარეთ. თან აქ თუ ამ სიცხეში ფეხით არ დადიხარ, „ჰაიკინგობ“ , სამ მეოთხედს ვერ ნახავ აუცილებლად სანახავი ადგილებიდან. სახლში გვყავს ორი კატა - ორი ყოვლად უზრდელი არსება - ნიბლზი და პედრო. (ეს არ წამიშალოთ, რა, ამწუთას ნიბლზს დავპირდი, მომშორდი აქედან, ლეპტოპზე ბეჭდვაში ხელს ნუ მიშლი , თორემ ყველას გავაგებინებ შენს ამბავს-მეთქი). გვაქვს დიდი საკუთარი სახლი საუკეთესო ადგილას ჩვენს შტატში, ოთხივე მხრიდან დიდი ეზოთი. ჩვენ თვითონ ვუვლით ყველაფერს. ერთხელ ფეისბუქზე ჩემი მოვლილი , ყვავილებიანი ეზოს ფოტო დავდე და ერთმა მეგობარმა დამიწერა, ნამდვილი სამოთხეაო. მე ვუპასუხე: ამ სამოთხისთვის ორი ადამიანი დღე და ღამე ჯოჯოხეთურად ვშრომობთ- მეთქი. ჩემი შვილის ოჯახი, ჩვენგან ამერიკული სტანდარტებით - ძალიან ახლოს ცხოვრობს, ქართულით - ალბათ შორს. მანქანით რვა წუთი მინდა. სახლში პრაქტიკულად არასოდეს არიან. ყველას თვისი საქმე აქვს. საერთოდ, არა ვარ ისეთი სიდედრი, ახალგაზრდების ოჯახში ცხვირის ჩაყოფა რომ ახასიათებდეს, ან რომც მინდოდეს, ვინ ჩამახედებს, მაგრამ შემიძლია ვთქვა, რომ მთელს მსოფლიოში საუკეთესო სიძე მყავს და რაც კი კარგი ანეკდოტი შემხვდება სიდედრზე, სულ მე ვასწავლი. რაკი ამას ხშირად მეკითხებიან შინ თუ გარეთ, ბარემ ვიტყვი, რომ სამწუხაროდ, ქართული ჩემმა შვილიშვილებმა არ იციან და ჩემი შვილიც ვერ ლაპარაკობს მაინცა და მაინც ,,მადლობა- ნახვამდისზე“ ბევრს, რადგან, მეოთხედ საუკუნეზე მეტია, ამერიკელია. რას ვიზამთ, რეალობაა ასეთი! ❓ _ მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოში აღარ იმყოფებით, აქტიურად ხართ ჩართული ქართულ ლიტერატურულ ცხოვრებაში. როგორც იტყვიან, მის "მაჯისცემაზეც კი გიჭირავთ ხელი". თქვენი კრიტიკული წერილები, პოეტური თარგმანები და ლექსები ხშირად ქვეყნდება სხვადასხვა გამოცემებში. ასევე, ინტერნეტის აქტიური მომხმარებელიც ხართ, რაც საშუალებას გაძლევთ მუდმივად შეიგრძნობდეთ სამშობლოს „ამინდს“ . მითხარით, როგორია საქართველო შორიდან? (შინ _ მწარე და გარეთ _ ტკბილია მართლაც თუ სხვაგვარადაა?) ❗ _ ინფორმაცია საქართველოში მიმდინარე რეალური პროცესების შესახებ, მე სრულად ვერ მექნება, დიდი დაინტერესების მიუხედავად. ალბათ ამიტომაცაა, რომ უფრო ფაქტებსა და ლოგიკას ვენდობი, ვიდრე ინტერპრეტაციებს და რაკი არ „ვიხარშები“ იმავე, თბილისურ „ქვაბში“ , დისტანციური ხედვის პირობებში ვიქმნი წარმოდგენას ყველაფერზე. ამას მრავალ ღირსებასთან ერთად ის ნაკლი აქვს, რომ შეიძლება, რაიმე გარემოებამ ვერ მოაღწიოს ჩემამდე და ვერ გავითვალისწინო. იქნებ ამიტომაც, მუდამ მზად ვარ, შევიცვალო აზრი, თუკი რაიმე ისეთი, ახალი გარემოება გამოჩნდა, რომელიც ჩემთვის უცნობი იყო, მის გარეშე კი დასკვნა სწორი ვერ გამომივიდოდა. ეს ბუნებრივია, ადამიანი თუ მართლა აზროვნებს და გაყინულ კლიშეებს არ აფარებს თავს, ასეთი რაღაცისთვის სულ მზად უნდა იყოს. ❓ _ თქვენ თარგმნით რუსულ და ინგლისურენოვან პოეზიას. ზოგიერთი მათგანი, თუ არ ვცდები, ჩვენი ჟურნალის ლიტერატურულ ჩანართშიც დაბეჭდილა. მაგალითად, მაგონდება უილიამ ბლეიკის თქვენეული ვერსია: "ქვიშის ნამცეცში მოიხილო მთელი სამყარო, ველურ ყვავილში _ მთელი ცათა სასუფეველი, უსასრულობა ხელის გულზე ქვიშად გეყაროს, საათში იგრძნო მარადისი ყოვლისმძლეველი." _ შესანიშნავია. ❗ _ მადლობა კეთილი სიტყვისათვის. ჩემთვის თარგმნა ლიტერატურული საქმიანობის ის არაძირითადი სახეა, რომელსაც მივმართავ ორ შემთხვევაში: 1. თუ რაღაც ძალიან მომეწონა და მინდა მკითხველ- მეგობრებსაც გავუზიარო 2. თუ რაღაც, დროითი ინტერვალი მაქვს ლექსის და კრიტიკული წერილის ან გამოკვლევის წერაში, კითხვის საშუალებაც არა მაქვს და ლიტერატურული საქმიანობა კი მენატრება. ❓ _ განსაკუთრებულ სიამოვნებას რომელ ავტორთან შეხება განიჭებთ? და თუ გამოგიციათ პოეტური თარგმანების კრებული? ❗ _ პოეტური თარგმანების კი არა, თხუთმეტი წელია, საკუთარი ლექსების კრებულიც კი არ გამომიცია. აზრს ვერ ვხედავ. ჩემი შთამომავლობა ვერასოდეს წაიკითხავს და ქართველ მკითხველს ის ავტორებიც ეყოფა, რომელთა რიცხოვნება უზარმაზარია დღეს. ❓ _ ვიცი, რომ პროზაზეც მუშაობთ. მოთხრობების, მცირე ოპუსებისა და ესეების ავტორადაც გვევლინებით. რაიმე უფრო დიდის დაწერაზე ხომ არ გიფიქრიათ?.. ❗ _ რაც შეეხება ჩემს პროზაულ ტექსტებს, ძირითადად მსუბუქ ჟანრში ვმუშაობ, მახვილგონივრული სიუჟეტები, ტვისტები, იუმორი და ეგეთი რაღაცები მაინტერესებს. ვწერ თბილისში მყოფი დედაჩემი ნათელასათვის, რომელსაც ხუმრობით ,,ფეისბუქის ლომს“ ვეძახი. უყვარს იქაურობა. ირიჟრაჟებს თუ არა, დაუყვება ნაცნობ-უცნობების გვერდებს და გულებს უტოვებს. ღამე ვწერ და დილისთვის ამ პატარ-პატარა პროზებს ვახვედრებ, რომ ერთ დაჯდომაზე გაერთოს, ჩემი პერსონაჟები ძირითადად ჩვენი საერთო ნაცნობები არიან. ჩემი ტექსტების მოცულობა ასე, ხუთ ნაბეჭდ გვერდამდეა. მოცულობით უფრო დიდი პროზაული ნაწარმოების დაწერაზე - არ მიფიქრია... თუმცა რატომ? ერთხელ ზამთრის გასაყვანად ვწერდი დეტექტივს გაგრძელებებით დედაჩემისთვის. ❓ _ არ ვიცი, შესაძლოა, ეს ცოტა უხერხული კითხვაც იყოს, მაგრამ მაინც დაგისვამთ: როგორც ლიტ. მცოდნე და კრიტიკოსი, ვის გამოარჩევდით თანამედროვე ქართველ ავტორებში (პოეზია იქნება ეს თუ პროზა) ? ❗ _ ოო, ეს არის კითხვა, რომელსაც არცერთი ჭკუათმყოფელი ლიტერატორი- ინტერვიუერი არ უპასუხებს. ვისა აქვს ორი თავი?!. პოეტებს - ვერ ვიტყვი, ყველანი გენიოსები არიან და რაკი პროზის სპეციალისტი არა ვარ და პასუხს არ ვაგებ ჩემს სიტყვებზე მთელი სიმკაცრით, ვიტყვი, რომ აკა მორჩილაძე ( გ. ახვლედიანი) მიყვარს, როგორც მკითხველს და ვოცნებობ ზაირა არსენიშვილის წაკითხვაზე, აქებენ, მაგარიაო. ❓ _ აღნიშვნის ღირსია ისიც, რომ მცირე კონკურსებსაც უძღვებით სოციალური ქსელების მეშვეობით, რითაც ახალ ავტორებს საკუთარი უნარის გამოვლენის საშუალებას აძლევთ. თუ შესაძლებელია, ორიოდე სიტყვით, ამ თემასაც რომ შევეხოთ. ❗ _ ინტერნეტი რომ არ ყოფილიყო, მე ვერ შევძლებდი საქართველოსგან ასე ფიზიკურად დაშორებას. არ მექნებოდა საშუალება თუნდაც ‘’აგორას’’ - ლიტერატურულ- კულტურულ ურთიერთობათა საერთაშორისო ვირტუალური ცენტრის დაარსებისა. არც ამდენი კონკურსის ორგანიზებისა. მინდა ვთქვა, რომ კონკურსი, კონკურსი და კონკურსი საუკეთესო საშუალებაა ამა თუ იმ სფეროს ინტენსიური განვითარებისათვის. ცხადია, თუ იგი პატიოსნად ტარდება. ამიტომ ვცდილობ, რომ ჩემი ჟიური პატიოსანი პროფესიონალებისგან შედგებოდეს . აქამდე კმაყოფილი და მადლიერი ვარ იმ ადამიანებისა, რომელნიც უსასყიდლოდ მიდგანან მხარში. ❓ _ ცალკე აღნიშვნის ღირსია, ალბათ, თქვენი "ავდარიანული ციკლი". მკითხველისთვის უფრო გასაგები რომ იყოს: თემა, რომელიც წამოიჭრა პაოლო იაშვილის ფსევდონიმის _ ელენე დარიანისა და რეალური პერსონის _ ელენე ბაქრაძის გაიგივების თაობაზე. ვგონებ, ამ ამბავმა ლიტერატურის მოყვარულთა დიდი გამოცოცხლება გამოიწვია. როგორ თვლით, იქნებ, როგორც პოლიტიკაში, ისე ლიტერატურაში, ზოგჯერ ამგვარი აზრობრივი დაპირისპირება უფრო ჰმატებს ინტერესს იმას, რაც უკვე დიდი ხნის დავიწყებული და ძველია? თქვენ ხომ ამ თემაზე გამართული პოლემიკის აქტიური მხარე აღმოჩნდით? "ცისფერყანწელებს" თქვენს ნაწერებში დიდ ყურალღებას უთმობთ... ❗ _ რაკი ამ თემაზე დაუსრულებლად შემიძლია საუბარი და გულიც იქით მიმიწევს, ხოლო საჟურნალო ინტერვიუს ფორმატს თავისი მოცულობა და ლიმიტები აქვს, უმჯობესია, ასე ვთქვა: არსებობენ ჩვენი, ქართული ლიტერატურული მემკვიდრეობის მიმხმარებლები და ასევე არსებობენ მომხმარებლები. ხომ სულ ერთ ასოშია სხვაობა, არა? კონცეპტუალურად დიდი უფსკრულია. პირველი ტიპის ადამიანები ( და მათ შორის თქვენი მონა მორჩილი) ცხოვრობენ რეალური თუ ილუზორული აზრით, რომ რაღაცით ხელს უწყობენ, ეხმარებიან მშობლიურ ლიტერატურას. მეორე ტიპის ადამიანები, რომელთა სიმრავლე აშკარად თვალში მოსახვედრია ამ ბოლო დროს, ლიტერატურულ მემკვიდრეობას უდგებიან როგორც უცხოეთში სარფიანად გასასაღებელ, მათთვის შემოსავლის მომტან სფეროს. იმის მიხედვით ანიჭებენ ამა თუ იმ ლიტერატურულ მოვლენას ნამდვილსა თუ ყალბ ‘’სასაქონლო სახესა თუ იერს“, თუ როგორ უფრო კარგად მიჰყიდიან უცხოელ დამფინანსებელს.. ასე მოხდა პაოლოს ლექსების ციკლის „დარიანული დღიურების“ შემთხვევაშიც. სჭირდებოდათ უცხოელ ფემინისტებს _ ჰაინრიჰ ბიოლის გერმანულ ფონდს _ კაცს უკან დამალული ნიჭიერი ქალის აღმოჩენა და იხდიდნენ კარგად ამაში?! - კი ბატონო, „ უანგარო“ ქართველი ავტორები არას დაგიდევდნენ, რომ ამ ლექსების ავტორმა პაოლო იაშვილმა დღისით-მზისით, სწორედ საკუთარი ღირსების გამო, მწერალთა სახლის შენობაში, სანადირო თოფით, თავისი ერთადერთი და განუმეორებელი თავი მოიკლა (გაგახსენებთ ლ.ბერიას ცინიკურ სიტყვებს პაოლო იაშვილზე - ‘’ ეს არის პროვოკაციული თვითმკვლელობა“); პაოლო იაშვილი გამოიყვანეს სხვისი ლექსების მიმთვისებლად, პლაგიატორად ანუ ქურდად, მოძალადედ, რომელიც მალავდა ზურგსუკან ნიჭიერ ქალს და ასე შემდეგ. როგორ ფიქრობთ, არ უნდა ამომეღო ხმა?.. ❓ _ ქართველები, ზოგიერთ სხვა ერთან შედარებით, მთელ მსოფლიოში დიდი დიასპორით ვერ დავიკვეხნით. თქვენ თუ გაქვთ აშშ-ში მცხოვრებ ემიგრანტებთან რაიმე შეხება ან ურთიერთობა ამერიკაში ქართული დიასპორის წარმომადგენლებთან? ❗ _ ტენესიში, , სადაც მე ვცხოვრობ, ქართველი არასოდეს შემხვედრია. ნიუ იორკელ ნაცნობებთან სატელეფონო ურთიერთობა მაქვს. ერთხელ ნიუ იორკში მივდიოდი და ფეისბუქზე გამოვაცხადე, „ალივ გარდენში“ ვეპატიჟები ყველას, ვისაც ჩემთან შეხვედრა უნდა მეთქი. გამომეხმაურნენ ფეისზე, მოვალთო და თუ იცით, რამდენი მოვიდა? _ არცერთი. საათზე მეტხანს ველოდე, გული ამომიჯდა და ვტიროდი. მერე ერთმა ახლობელმა ამიხსნა: არ გეწყინოს, იქ რომ ერთი სადილის ორმოცდაათ დოლარს შენ გადაუხდიდი, თითო მათგანს შეიძლება მოსვლა ხუთასი დოლარიც დაჯდომოდაო. ჯერ მოსავლელი მოხუცი უნდა დაეტოვებინათ, ვინმე ეპოვათ და ფული გადაეხადათ იმ დღის მიხედვაში; მერე სილამაზის სალონში ხომ უნდა მოწესრიგებულიყვნენ, ზოგს იქნებ ტანსაცმელიც ჰქონდა შესაძენი; ახლა ტაქსით მოსვლა-წასვლა როგორია და რა ჯდებაო... იმის მერე, ასეთ რაღაცას აღარ ვცდილობ. მოგზაურობისას, კიდეც რომ ვიცი, ამა თუ იმ შტატში ახლობელია და ჩემი ნახვა გაუხარდებოდა, არაფერს ვატყობინებ. დღემდე მადლიერი ვარ შესანიშნავი ამერიკელი პოეტის - მანანა ფრუიძისა, რომელმაც ფლორიდაში, იმხელა მანძილზე ჩამომაკითხა. ახლა თვითონაც, როგორც ვიცი, ნიუ იორკშია. ❓ _ როდისმე თუ აპირებთ დაბრუნებას საქართველოში? ❗ _ საქართველოში თორმეტი წელი ხდება, არ ვყოფილვარ, და არა იმიტომ, რომ არ მენატრება... თან, ცოტა არ იყოს, მეშინია კიდეც, თბილისი ვაი თუ ვეღარც ვიცნო. ჯერ მარტო გალაკტიონის ძეგლთან რომ მივალ ვაკეში, იმ რაღაც ორმოში ჩამდგარს და შენობებშემოჯარულს რომ ვნახავ, მერე გვერდით, პიედისტალით გასაყიდ მანქანამიდგმულს რომ შევხედავ, უნდა ძალიან გავმაგრდე, რომ გადავიტანო. გამომგზავრებას რაც შეეხება, ჯერ - რომ იტყვიან, უკვე ჩემოდნებზე ვიჯექი და ერთი უბედურება, კოვიდი დაიწყო, ბილეთის ფული დღემდე არ დაუბრუნებია „თერქიშ აირლაინს“ ; მერე იყო და, ისევ გავემზადეთ და ახლა, უკრაინის ომი - ეს საშინელება დაიწყო და აღარ მთავრდება დღემდე. ორი კვირით, ტურისტულად ჩამოსვლას ვგულისხმობ, თორემ ამერიკულ, კარგ, საუკეთესოდ ორგანიზებულ ყოფას რომ დაეჩვევა ადამიანი ამ ხანმოკლე ცხოვრებაში, მერე საქართველოში - მაგ მუდმივ რია-რიაში უფრო დიდი ხნით გაძლება ალბათ ყველას გაუჭირდება. თან მე ამერიკის მოქალაქე ვარ. ბოლომდე ვაცნობიერებ იმ პასუხისმგებლობას, რომელიც საჯარო ფიცით ვიტვირთე. ფიზიკურად, ამერიკაზე წინ ვერასოდეს ვერცერთ ქვეყანას ვერ დავაყენებ, სულიერად კი , ჩემი ფესვები - ქართულია. ეთნიკურად ხომ ქართველი ვარ. ძალიან მახარებს რომ საქართველო ოფიციალურად ამერიკის სტრატეგიული პარტნიორია. წარმოდგენაც კი მზარავს იმისა, რა დღეში ჩავვარდები, საქართველო რომ ამერიკის პარტნიორი კი არ იყოს, არამედ მისი მოწინააღმდეგე. ასეთ სამწუხარო შემთხვევაში საქართველოს დიდი სიყვარულის მიუხედავად - მე - ამერიკის მხარეს დავრჩები.
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი