გახსნილებისა. ვრცელი ეპიტაფია

ნინო დარბაისელი


გახსნილებისა. ვრცელი ეპიტაფია

მაინც როდის გინდა გაიხსნილო,
სიწრფელით რას გინდა შეედარო,
სიტყვავ -  არასდროს დაცდენილო
და ამიტომაც შეუმცდარო! 

რამდენიც გინდა, მედიდგულო,
როგორ გამოგივა, შარს შემყარო,
ნაბიჯო,  არასდროს გადადგმულო
და ამიტომაც უტყუარო.

სრული სიშიშვლით ტანმოსილო,
 ორთა - საერთო სიმარტოვევ!
შენ, ჩემო ამო სულო, არ მოსულო,
ვეღარც  ვერასოდეს მიმატოვებ!

გინდაც,  გადმომეგდო ხილვის ბადე,
თავთით დაგჯდომოდი ლოცვა-კდემით.
შვილო, რაკი აღარ  დამებადე,
აღარც არასოდეს  მომიკვდები!

გინდაც,  სულ ჩემად დამეგულე,
გინდაც, შემომევლო ირგვლივ მთები, 
ცხოვრებავ,  არასდროს დაწყებულო, 
აღარც არასდროს დამთავრდები.

ვიშვი, ვიზარდე და ჩავიარე.
სიცოცხლე - აქ - მიწაა,  მაღლა, იქ-ცა!
კვდომა კი  ყოფილა შავი არე,
 უსმელი ფიალა შიგ  ჩაიქცა!