ლექსების ნაკრები ( ამ საუკ. დასაწყ. გამოქვეყნებ. სად- არ მახსოვს

ბიჭი “იამახათი”

აეროპორტს ვეღარ შველის,
უფალო, ნება შენი.
დაერივნენ ჩემს ბარგს ქშენით
“ციური მებაჟენი”.

არც რამ აალებადი,
არცა რამ იარაღი,
ამაცალეს, რაც მებადა -
ერთი ბოთლი არაყი.

ბედის უკუღმართობით
მე - სევდამორეული
რითმებითღა ვერთობი
და მევსება რვეული.

გულს მომედო რაღაც ფერისცვალება.
მხარზე ჩანთით, ხელში “იამახათი”
გვერდს მომიჯდა ბიჭი - შენფერთვალება,
გაიკვირვა ჩემი ნაწერ-ნახატი.

რვეულს აქ ერთი ფურცელი აკლია.
მე ის ფურცელი
წამოსვლისას
სასთუმალთან,
წიგნში ჩაგიდე,
მაგრამ არ ვიცი,
მინდა თუ არა,
წაიკითხო.
ზედ ერთი სიტყვა წერია:
“მაპატიე!”

სასაზღვრო ზოლთან
სულ გაფერმკრთალდა
შენი სათვალე - “ქამელეონი”.
(მე თავიდანვე არ მიყვარდა
კაცის ცრემლები).
განშორებისას
მე ხომ ცივად მოლაპლაპე
ქვა და რკინა ვარ,
ბოლო წამს მაინც ჩავიფიქრე,
თუ მიმავალი
ერთხელ მაინც მოიხედავდი,
ყველაფერი კარგად იქნებოდა.
შენ, რა თქმა უნდა,
არ მოგიხედავს.
ან იქნებ კიდეც მოიხედე,
მაგრამ დაფარა შენი სახე
მოჩქარეთა მღვრიე ტალღებმა.

ეჰ, ანგელოზებს ჩვენთვის უკვე აღარ სცალიათ,
ანდა არ ესმით აღარაფერი,
რადგან ისინი
თვითმფრინავებს
მოგრუხუნე ფრთებზე ასხედან.

ადიდებულა არეები
ტურბულენტური.
ივსება ზეცის მორევები
ფრთებდამწვარი ანგელოზებით!

რას აცხადებენ?!
ამ ავდრის გამო
უკვე მესამედ გადაიდო
ჩემი რეისი.
მე მაინც არსად მომელიან,
რა მეჩქარება!
და ფრთხილად ვსუნთქავ,
უნებლიედ რომ არ შევაკრთო
მხარსმონდობილი
მძინარე ბიჭი - შენფერთვალება.


დიოტიმა

დიოტიმა ვარ,
მზის ასული,
სულით ორსული,
უცხო ტომისა,
უცხოდ მხედი,
უცხოდ მავალი.

შემოკრბით, ბრძენნო,
სანადიმოდ,
შესვით წყალ-ღვინო,
რაც გინდათ, მკითხეთ
სიყვარულზე,
ვიცი მრავალი.

ვიცი, ნიადაგ ვით დაეძებს
ნაკლული ნაკლულს
და შეერთების მწარე ნდომა
ვით დაიმონებს.

ღმერთს და კაცს შუა
მოქანავე ვნახე სამანი -
იქ გახიდულებს
პირზე კოცნით ვიცნობ დემონებს.

“დამენამაო თვალი ცრემლით,
მოდი მალეო,
უშენოდ წყვილმა აფროდიტემ
გამაწამაო...”
უნდოს, უჭეროს, დაუდევარს
ვინ დაუჯეროს.
თვით უკვდავებაც
სიკვდილივით არის ამაო.

კმარა ბაასი.
მო, კალთაში ჩამიდე თავი,
ჩემს ბაგეს დაჰყევ,
გარინდული,
ღელვას მიენდე!
მორჩა ამბავი.
რას დაეძებ,
თუ იბნევიან
ნათელმზიდველნი
მთის წვეროდან
ჩრდილთა მღვიმემდე.

ხედავ?
აფრინდა წყვილი წერო,
ცაც აირია,
შემოისერა
ბედისწერის თეთრი არშია.

რას ვერჩით ღმერთებს,
ეს ტანჯვაც ხომ
ჩვენ მოვიგონეთ.
არ არის ქვეყნად სიყვარული
და არც ცაშია.

----------------------------
გამოყენებული ლიტერატურა:
1. პლატონი - “ნადიმი”, “სახელმწიფო”,
2. ჰოლდერლინი - წერილები,
3. გალაკტიონი - “უსიყვარულოდ”,
4. ნ.დარბაისელი - სიყვარულით,
5. ცხოვრება - როგორც ტექსტი.


ასეთი, ასე...

დე, სხვამ უმღეროს ნაღვლიანად
წარსულ სიყვარულს,
სხვამ დაინანოს,
რომ მიუვალს ემონა თვალი.
მიმქრალ ვარსკვლავთა
იდუმალი ახმიანება
სიტყვა ეგონოს,
საყვარლისა შემონათვალი!
ამივსე თასი!
დაილიოს წვეთი ბოლომდე.
მოედოს ზეცას
აღტაცება და სიკისკასე!

არ მენაღვლება,
არ რა იყო,
ან რა იქნება,
მე შენ მიყვარხარ
აქ და ახლა,
ასეთი,
ასე!


დოქი

თიხა - წყნარი, შესაწყნარი,
ძირბნელი და პირნათელი -
ბნელგრილოში დავრჩი ისევ,
შენი ნაწარნაქალი.
სად ხარ, ჩემო მეთუნეო,
უფარავი ვინ დაფაროს!
ვიდექ ჩემთვის დაბლა თაროს,
არც მეძებდა არავინ.
დამიარა ელვის ელდამ,
ამოსუნთქვა გამიძნელდა,
მყუდრო, თვლემამორეული
აირია მარანი.

ყურზე ხელის მოკარება,
ჟრიალი და ნეტარება
გულამომქრალს მეცნაურა,
არა, მეუცნაურა...
მაგრამ აღარ დამელია
გარეთ - ლაქა, შიგნით - ლექი.
მანჯღრია და მაჭანჭყარა,
მაინც გამძლე გამოვდექი.
სილაც ბევრი დამაყარა,
ამირია გონება,
დამაყვედრა წყალზე დგომაც,
მოლზე წამოგორებაც.
რა არ მითხრა სავაგლახო!
მერე პირქვე დამამხო.
განა ზღვიდან ამოზიდულ
ტანმოხატულ ამფორებს
ვინმე ასე მოკითხავდა
ნათითურ - ნაამბორევს?

რა ვიცოდი, თურმე სურდა
სხვა სასმელით ავევსე.
დაწრეტიდან ავსებამდე
ვეღარც მივუალერსე.
იქნებ თავი მოვაწყინე
მორაკრაკემ არაკთა?
რას არ იტყვის დოქი,
ერთხელ თუკი ალაპარაკდა.
მომანდომა - მოვინდომე
რაც იყო და რაც არა
სიტყვა აღარ დამაცალა,
მოყუდებით დამცალა.
მე მეგონა, ამავსებდა
სათავისოდ, თავიდან,
... ... ... ... ... ... ... ...
დამაგდო და წავიდა.

საღვინე და სავენახე
ნეტა სულ არ დავენახე!
რას მერჩოდა,
რაღად მითხრა,
დოქთა შორის მიცნიხარო,
იცი, მართლა მიყვარხარო,
ჩემი სულისდგმა ხარო?
ერთხელ ვსურდი თურმე სურად
და ნაწადიც აისრულა.
რა ვქნა,
როგორ განვიკითხო
მე - აყალომ აყალო?

მეთუნეო,
მეთუნეო,
მეთუნეო მაღალო!


რეკვიემი ქეთინოსათვის

ღმერთო, კეთილო, აღარ არის ჩვენი ქეთინო!
ცივ შუშაბანდში ასვენია,
ზამთრის ხიდან ჩამოვარდნილ ბეღურასავით.

სხვა ვიღა გყავდა ამ სოფელში
ქეთინოსავით
ღვთისმოშიშარი, ღვთისმოყვარე და
ღვთისმოსავი?

გაშლილ სუფრაზე წყნარად კუთხეში
ჩამოჯდებოდა,
არას შეჭამდა,
პურს ტყემალს ამოიწობდა,
ბოლოს ქაღალდში შეახვევდა ძვლებს და
ნატეხებს
და მაწანწალა ძაღლებისთვის წაიყოლებდა.

ღმერთო კეთილო, აღარა გვყავს ჩვენი ქეთინო!
ერთხელ ჩანთები შეგვეცვალა,
შიგ ეწყო ხურდა, პურის ყუა, კრიალოსანი -
სხვა არაფერი, არაფერი, არც არაფერი.
ის ხომ ოცდაცხრის არც კი იყო
და არ ენახა სიყვარული ჩვენებური,
ჩვეულებრივი,
ღმერთო კეთილო, გაგვიჩუმდა ჩვენი ქეთინო!
თავად მეუფემ აზიარა,
ოლარის კალთა დააფარა.
ტკივილებს უნდა გაუძლოო,
არ იტიროო, დაუბარა
და როცა კარი მოიხურა,
ჭრილში მოუყვა ანაფორა,
რაღაცა ძალა აბრუნებდა:
“მთავარი უთხარ, მეუფეო”,
მაგრამ არ უთქვამს არაფერი.
ნეტა მკვდარს ჩემი ხმა თუ ესმის,
ან ცოცხალს რად არ მოვეფერე?

ღმერთო კეთილო, დაიღალა ჩვენი ქეთინო!
მითხარით, ხომ არ მოვკვდებიო, მაინც იკითხა.
ვინ მაჯერებდა, სიკვდილის მე არ მეშინია,
ზეიმიაო,
ვიღას ვედავო სააქაო-საიქიოზე,
ვიღა მომიტანს პატარ-პატარა ხატებს და
წიგნებს
და კუთხეში ჩუმად დამიწყობს,
იქნებ მაინც წაიკითხოსო?
მინდა ვიტირო,
მაგრამ თვალზე ცრემლი არ მომდის.

ღმერთო კეთილო, რად მოკალი ჩვენი ქეთინო,
სნეულთა შემწე,
სასთუმალთან გამთენებელი,
არცარის მქონე,
არცრის შემძენი.
ან სიმსივნით რაღად გასტანჯე?
ან დენს დაერტყა,
ან ნამცეცი გადასცდენოდა,
ან დაეძინა და აღარასდროს გაღვიძებოდა!

მაგრამ ტანჯვისთვის შენ ხომ შვილიც
არ დაინანე.

“ელი, ელი, ლამა საბაქთანი?”
ვინ გაიგოს შენი სამართალი,
ვინ დაიხსნას ეჭვისაგან თავი,
ცნოს ბილიკნი გზათა სავალთანი,
“ელი, ელი, ლამა საბაქთანი?”

ნათესავები მორიდებით ფაციფუცობენ.
მანდ, ცაში უკვე ხმას იწმენდენ ანგელოზები
და ზეფიროვან შესამოსელს მზე
აგვირისტებს.
ო, რამოდენა სამზადისი ჰქონია ქრისტეს!
და ჩვენც მზადა გვყავს შენი სასძლო,
ღმერთო კეთილო,
ღმერთო კეთილო, ჩაიბარე შენი ქეთინო!


ლაზარე

მართა მართალია.
დამთავრდა, მარიამ,
ჯვარს აცვეს იესო,
განიბნენ სხვანი
და ვიდრე განიხვნენ
კარნი ზეცათანი,
მოაწყდა ქვეყანას
გოდების ღვარი.

განბანილს ზეთით და
შესუდრულს ტილოთი,
მესმოდა, მარიამ,
როგორ დამტიროდით,
მაგრამ გარინდული
სასწაულს ველოდი,
ტიროდა იესოც,
გლოვობდა არე.
მჯეროდა, მძინარე
მკვდრეთით აღვსდგებოდი,
რაბი მიხმობდა:
“გამოვედ გარე!”

ამბობდით,
რომ აღმდგარს
დამჩემდა დუმილი,
რომ რაღაც მთავარი
დებსაც დავუმალე,
ვიყავი ცოცხალი
და ცოცხალს არ ვგავდი,
მდუმარე, მდუმარე...

მარად მოფუსფუსე
და დაუზარელი,
დამზრალი მორჩივით
ჩქამობენ დები.
მორჩილად ვიცოცხლე,
მორჩილად აღვსდექი,
მეორედ ცოცხალი
მეორედ ვკვდები.

კვლავ კართან მომდგარი
ვერ გაიცნო ვერავინ,
მგზავრი თუ ეგონე,
შორისკენ მსწრაფი.
“გამოვედ, გამოვედ!” -
შენი ხმა მომესმის.
რაბი, რა ბინდია!
მოვდივარ, რაბი!

მაი სფეისი*
(*My Space (ინგლ.) - ჩემი სივრცე. პოპულარული ვებ-გვერდის სახელწოდება)

რაც მოხდა, მოხდა!
კარგო,
განა ჩემი ბრალია,
ნურც გამამტყუნებ,
ნურც ინაღვლებ განალაღები.
მე დავასწარი,
განაჩენი გამოვუტანე
და
დანარჩენებს შევაჩეჩე იარაღები,
რათა მრავალი მორეოდა
ტყვია,
იარა,
არეულიყო
დანაკოდი და დანასერი.
ცოდვას ვერ ვიტყვი,
უკან არვის დაუხევია
და
როგორც იქნა,

მოკვდა ნინო დარბაისელი.

არ დაინანო,
თვალი ცრემლით არ დაისველო!
განა რაც მჭირდა
ყველაფერი მისგან არ იყო?!
რად აიჩემა სიყრმითგანვე,
პოეტი ვარო,
სათქმელი მაქვსო...
რა სათქმელი, რისი სათქმელი!
მთელ წელიწადში
ერთი ლექსი ეწერებოდა,
ბალიშქვეშ მალ-მალ მოსინჯავდა
ხელისფათურით.
ბოლოს იმ ერთსაც ვეღარ წერდა,
იწყებდა სიტყვას და ყმუილზე გადადიოდა.

სულმოუთქმელად
განსაცდელში მიმაქანებდა
ვერ მოვერიე,
არ იქნა და არ მოიშალა
სხვის შესაქცევად თავის გვემა,
ცრემლი მდუღარე.
ვერ შევასმინე,
რომ არავის არ სჭირდებოდა,
დევნა-მალვაში
დავბერდი და გადავიღალე.

დე, ახლა სხვებმა იდაონ და ისაცოდაონ,
სხვებმა დააცხრონ
სიტყვა-თქმათა აურზაური,
ეძიონ ბნელში სიტყვის ფერი,
ხმაურში - ჟღერა,
უმბარ ამბარში
უებარი იცნონ სურნელი,
უსინჯონ სიტყვას
მიმოხვრა და სახეცვლილება
ზომონ და წონონ,
გინდ იწონონ, გინდა იწუნონ!

მე კი წავალ და “მაი სფეისში” დავიკარგები.
მეც მომერგება ის თარგები, ყველას სარგები.
მეგებებიან აღტაცებით ყმაწვილ-კაცები,
დაუნანებლად გულს მიშლიან ტოლი ქალები.
ვირტუალური არსებობა ნამდვილს სჯობია!
ისე მშვიდია ჩემი სივრცე,
ისე დაცული,
ამოვისუნთქე.
რა მაქვს საშიშ-საკანკალები?!
ანტივირუსით შევკარ, კარგო,
ყველა კარიბჭე,
ხოლო საეჭვოს და უცნაურს არც ვეკარები.