პაპიდაჩემი

ნინო დარბაისელი

პაპიდაჩემი

ცხრა მთა, ცხრა ზღვაც გადალახო,
რას იპოვი საუაროს?!
ქმარმა - უნდა შეინახოს,
ცოლმა - უნდა მოუაროს!

გულში ბრაზი მოუვა როს,
ვინ მიხედოს ტყეს და ახოს?!
ცოლმა -  უნდა მოუაროს,
ქმარმა - უნდა შეინახოს!

კაცმა ვინმე,  სხვა მონახოს?
ცოლი დაამგლოვიაროს?
ქმარმა - უნდა შეინახოს,
ცოლმა - უნდა მოუაროს!

თვალით აღარ დამენახოს.
ცხრა მთა  ნახოს,  მოიაროს!
კაცმა - უნდა შეინახოს,
ცოლმა - უნდა მოუაროს!.

თითქოს მიზნად დამესახოს, 
პაპიდაჩემს ვკითხავ, მაროს:
ქმარმა თუ არ შეინახა,
ცოლმა - მაინც მოუაროს?

მაგრამ აღარ დამემძრახა,
ალბათ უნდა ეს მაკმაროს:
ქმარმა   რომც ვერ  შეინახოს,
ცოლმა - უნდა მოუაროს!

მარო პაპიდ, სიბრძნე ეგე - 
ძველია და ძველის-ძველი.
მეყო,  უკვე გონს მოვეგე,
აღარც თვალი მინდა სველი,
აღარც ვინმე -  მოსაწველი.
ან საიდან ვიღას ველი, 
ან რა არის საკვირველი!
არც ბოლო ვარ, არც პირველი,
თავი მიჭირს მოსავლელი!
დაფურცლულა ყვავილნარი,
გადამკვდარა მთელი ველი.
მოსდებია ეკალ-ნარი,
არავინ ჰყავს მიმხედველი.
არც ცხოველი, არც ფრინველი,
არც მხოხველი, თუნდაც გველი,
აი დარდი - დამდაგველი…
საიქიოვ, ასე გველი?
გველი…

რაო, შავმა დედაბერმა?
არ აშორდეს  - 
ცუდი თვალით ჩვენს შემხედავს 
ავი სიტყვით მახსენებელს,
 და ავი გულით გამგონეს!
ფუი- ფუი- ფუი!
(სამჯერ - მარჯვნივ 
და მერე
იმდენჯერვე - პირჯვარი!)