გამეტსონეტი

ნინო დარბაისელი

გამეტსონეტი
(ემილი დიკინსონს)

მე შენი თეთრი კაბის წინაშე ვდგავარ,
ჩემზე დაბალო და კაფანდარა ქალო.
კაბას მოდიდო ჯიბე აქვს, ალბათ მრავალს
უკვირდა, რაა? საფურცლო-საფანქარო?

დამბლადაცემულ დედას უვლიდი წლობით,
საძინებლების შუა გაჭრილი კარით
შეხვიდოდი და ლექსების დასაწყობი
დროც არა გქონდა, არავის არ უთხარით.

ეს თეთრი კაბა - შიდა საცვამი იყო,
ხარშვით - ადვილად ამოდიოდა ლაქა,
ერიდებოდი მომსვლელს, ცხოვრებამ გიყო,
ესეც ამბავი, ჭირი - იქ, ლხინი - აქა.

გაგითამამდი, ვინ გაბედავდა ამდენს,
ან განაფიქრებს ვინ მიიყვანდა თქმამდე,
ვინ იხილავდა შენს ცრემლს, ყოფისგან ნადენს.
დღეს შენს საფლავზე პატარა კენჭი დავდე.