ფეხსაცმლის ტილო

ნინო დარბაისელი

ფეხსაცმლის ტილო

საქართველოში,
კარწინ ყოველი ფეხსაცმლის ტილო -
სტუმრის ლოდინით დამშეული,
ნერწყვმორეული
თუ  ბრტყლად გამშრალი
ან უხსოვარი დროის 
უცხონაბიჯშემხმარი - სახლის ენაა!

ვერაფერს იტყვი,
შინ მისული ან შინმისვლაზე მეოცნებე,
ეს ენა თუ არ  გაგახსენდა,
ან გულში თუ არ  გეუცნაურა,
როგორც მშობელი,
დაბრუნებული უხერხულად რომ ეხუტები და გიკვირს, 
ხალი,
აი ეს ხალი,
ლამის მეჭეჭი, 
აქვე, წარბზემოთ - 
აქამდე როგორ არასდროს შეგიმჩნევია,
ან ხმაში უცხო,
შეუწყობელი აკორდები თუ  რამ ქშუილი, -
- რაღაც ისეთი,
შუა კონცერტზე
ორკესტრში უცებ უცხო ჩასაბერ ინსტრუმენტს რომ გაეპარება
და დირიჟორი იქით აღარც  რომ იყურება და კეთილშობილ სიმებიანებს უქნევს  ხელებს გამწარებული:

ჭერი,
ფანჯარა,
ფანჯარა,
ძირი.

ძირი,
ფანჯარა,
სულ ფანჯრები,
შუშაბანდები...
შუშა,
შუშები,
ნამსხვრევები!

ზემო მეზობელს ცოტა წყალი გამოჰპარვია და
ხედავ  ჭერის სითეთრეზე
ყვითელ-მორუხოდ  შემოხაზულს,
რაღაც საშუალოს  -
დიდ, ფრთამოქნეულ ანგელოზსა და ჩლიქებიან ეშმას შორის,
სახეზე - წყვილი თვალი ასხია
დიდრონ თვალებში სევდა მოსჩანს,
ვერ გაგიგია,
ეტირება, ეცინება თუ ორივე  ერთდროულად,
სულ ასე,
ერთად!

ფანჯრის რაფებზე - თიხის ქოთნებით ისევ იები იაპონური:
ერთგან  - ქათქათა, გადაპენტილი,
მეორეგან  - იისფერზე იისფერი,  ფართო ხავერდი.
იმათ გვერდზე კი, ფარდის უკან აღარ დევს სარკე ძველებური,
მრგვალი,  ერთფეხა,
მეორე მხრიდან ყველაფერს ათჯერ გადიდებით რომ აჩვენებდა.

იატაკია - ოჯახის სარკე,
ხის იატაკი!
არა თავისი სიპრიალით ან  სიმკვრივით ანდა თავისი ამრეკლაობით,
არამედ კვალით,
ნაკვალევით,
რაღაც ნაადამიანარით.
რა გაეწყობა!
ადამიანი რომ ხუცდება,
იმის ბინიდან არა მხოლოდ ხმაური ცხრება,
თანდათანობით ყველა ხმა,
ყველა ხმოვანება  გაიკრიფება
და  შიგ საყდრული მყუდროება დაისადგურებს,
(თუ დღენიადაგ შეერთებული ტელევიზორიც გამორთულია);
იმის კართან კი,
ფეხის ტილოზე  ნაფესხაცმლარი კვალი  კლებულობს,
მერე - ქრება,
იკარგება,
სამაგიეროდ,  იატაკზე,
განსაკუთრებით კუთხეებში  მტვერი მატულობს.

ენაც ასეა, მშობლიური,
სიცოცხლით სავსეს შედი-გაუდის ათასგვარი ნაფეხურები,
მერე ბერდება და ბეჭქვეშ უჭერს გამჭოლი ქარი,
კარმიმხურავი აღარა ჰყავს.
საბოლოოდ კი ისე დაწდება,
ვითარცა ხსოვნა  წინაპრისა,
- ლაფში  ჩავარდნა,
ან ჩავარდნილის ამოყვანისას ხელების  გასვრა მასაც რომ არ ასცდენია,
მაგრამ ცხოვრება გაედინა,
წაიღო, რასაც მოერია,
და ახლა უკვე სხვათა ჯერია…

ამსიშორიდან ამომსკდება  მე არა  ენა,
არამედ ერთი შორისდებული
:
“ვაი!”

ხოლო აქაურთ ეგონებათ,
მიზეზს ვკითხულობ:
,,Why’- მეთქი,
ხოლო  “ვაიმე” ეგონებათ
“Why me”- ო,
ალბათ ის უკვირს,
რაღა სწორედ მე დამემართაო.

ვაი, ტრამვა!
- ვაი,
ტრამვაი!
თბილისური, ძველი ტრამვაი
და სულ ახალი,
ინტერნეტული
“ვაი ფაი!”

იქნებ ცხოვრება,
ჩემი მაინც  - ეს მანძილია,
გაწყვეტამდე გაჭიმული ორ წერტილს
შორის,
იმ  თბილისური ტრამვაიდან  - ამერიკულ ვაი ფაიმდე.
და შორეული ექო მოჰყვება მოხევისა:
ის -
“ჰაი,
ჰაი...”

ვაიმე,
ვაი!