ფიქრი პიკასოზე

#ლექსები

ნინო დარბაისელი

 ფიქრი პიკასოზე
    (“მე მთელი ცხოვრება მოვანდომე ბავშვურად ხატვის სწავლას”- პიკასო) 

სჭირდა თავიდანვე პაბლოს დისლექსია,
იყოს  მასზე, ვითომც  ლოლას - დის ლექსია.
დაიწყო პორტრეტით, როგორი რეტია,
ბოლოც - დაჯღანული ავტოპორტრეტია.
…
ფიქრი პიკასოზე ისევ არ მეშვება.
როგორ დავიცლები, როგორ გავეცლები
საკითხავებს? მათი  გულში მიდგას რიგი.  
ამ ერთით კი  გული  მწარედ დაისრულა. 
 პასუხს ვეძებ, იქნებ ვპოვო რამე შვება:
- დღედაღამ რომ ხატვით გაელია წლები, მიაღწევდა ნეტა იმ სიმაღლეს იგი, 
რომ დაეწყო იმით, რითაც   დაასრულა.

ცნო სამყარომ უმალ  -“გენიოსი-ბავშვი”, 
უხაროდა  დედას: - ამისთანა რა ვშვი!
გენიოსი - მოკვდა, დარჩა - ბავშვი ოდენ.
ბავშვიც როცა მოკვდა, იმ ძველს მისტიროდნენ.
მემკვიდრეებს ერგოთ წილი - საომარი,
პამოლასთვის იყო მაინც არსაკმარი.

გენიოსში ბავშვი სუფევს მარადისი,
თუ გენია კვდება,  ბავშვი საბრალისი
მარტო წვალობს ისე, ვით წვალობდა პაბლო,
შენში - გენიისა თუ ჩაქრება  ტაბლო, 
ვფიქრობ, გიჯობს, თავი აღარ დაიმდაბლო!
…
თვით  მხატვარმა, თურმე, ასე დაიბარა,
იგონებენ  მცნობნი თავად პიკასოსი:
- სჯობს, მოსული ბავშვად, ბავშვად დარჩე მარად;
კმარა, თუნდაც ერთხელ იყო გენიოსი!