კვარცხლბეკი

#ლექსები

ნინო დარბაისელი

კვარცხლბეკი
(ანას)

შენ - ცხადში მეძებ, დროს უქმად ხარჯავ,
არ მპასუხობო, მიწყრები, მე კი
წუხანდელივით სიზმარი მტანჯავს 
ეს სიზმარია  - ჩემი კვარცხლბეკი - 

- ქერათმიანი
მე ავსიზმრეულ კლდე- ღრეთა შორის
 ქვითინ-ქვითინით ვიარები,  დაგეძებ, დაო, 
ძებნაში კაბა დამიძველდაო,
ჯღანი გამიცვდა, დამისველდაო, 
 ო, როგორ მინდა შეგეხმიანო,
ადამიანო, შავთმიანო!

მე შენზე მტირალს -   ცრემლი წამიღებს, 
მორევები ჩამატრიალებს, 
ესეც დობაა - 
ჩემივე ცრემლის მდინარეში  ცრემლდიდობაა,
მე დავიხრჩობი, ტყუპისცალო,
დაბადებითვე შავბედისცალო,
ნაღვლისცალო, 
შენ - სიმწრისცალო, 
ეს გული უნდა დაგაცალო,
წასვლა არ უნდა დაგაცალო,
ან რატომ უნდა გაგეცალო,
განა  ჩემამდე კლდიდან  თავადვე  არ გადაეშვი საკუთარ ცრემლთა მდინარეში?

ღირს კი რამისთვის ამქვეყნად  შებმა?ვიდინოთ ერთად, 
თან ცალ-ცალკე,
შეურევლებმა,
დაიმახსოვროს ამა ალაგმა - 
ცალობა - ვერა ძალამ ალაგმა,
როგორც თეთრმა და შავმა არაგვმა,
ვიდინოთ, 
ვიდრე  
ორივეს  თავად დარჩენისა ძალი  რამ მოგვდგამს, 
ვიდრე იტყვიან, “და ორივე რამ გადარია?!”
ვექანებოდეთ, მოედებოდეს არემარეს ეს რია-რია!
(რა? - სიზმარია?!)
ვიდრე  დამცხრალნი და  დუნენი,
ფშავის არაგვთან შერეულები, ერთფეროვნები,
მცხეთასთან მტკვარში შერეულები ჩავედინებით. 
უჩვენწყლებოდ მტკვარი - მკვდარია.

კლდის ნაშალი შავი ქვები შენ - მცხეთამდე გეთრია,
ვაჟი - ერთი გვეთნეოდა, ვის გულს მეტად ეთნია.
მე - კირქვებმა გამათეთრა, შავთან - თეთრი მკვეთრია.
შენი ჭირი  - შავი იყო, ჩემი ჭირი - თეთრია.

 
მენატრება საქართველო, ის ველები, ის ზვრები,
დაო, დღისით შორი ხარ და ღამით -  დამესიზმრები.