პუჭპუჭები

#ლექსები
ნინო დარბაისელი

პუჭპუჭები

არ მეცვლება გემოვნება, დრო არც გადის, გეგონება.
ადრინდელი გოგონები - 
დამცინიან მეგობრები, 
რა ტკბილები, 
რა კარგები! - 
- რად გინდაო ეს ამდენი სირმები და ნაქარგები!
ჭრელა- ჭრულავ, შავს რას ერჩი, მოგაწყურა? მოგაშია?
 შავი მუდამ კლასიკაა, შავი  - მუდამ მოდაშია!
ზოგი მაინც როგორია,  ბევრჯერ ჩანაციები,
ვეუბნები: - კიდევ ოქროს ძეწვები და მძივები.
ეგ რა არის, მიყვარს კიდევ ხავერდი და ბეწვეული,
გამვლელივით ხომ არ მივალ, სადმე თუ ვარ მე წვეული?!


ჩაცმული თუ ჩაუცმელი, 
უხმარები, სახმარები,
არასოდეს დამლევია, არც  არასდროს საკმარები.
შეიძლება, არც ჩავიცვა, უნდა მედოს კარადაში!
თუ მომერგო -   მიხარია, თავს შევძახებ: - ჩქარა, ტაში!
ვიყო  ათჯერ ბედნაცვალი,  ან ათასჯერ 
ნაქმარევი, 
მიყვარს,  მიყვარს  იმთავითვე  ფოჩები და მაქმანები,
ოქროსფერი სირმები და
ნაქარგები ირმებითა.
კუწუბებზე  - კუწკუწები,
განა რამე ნაკუწები;
მოჩითული კაბები და ათასგვარი ბლუზები,
თუ სხვა რამე მაცვია, საწყლად მოვიბუზები.

მეძალება  განვლილ დღეთა ის  სიმრავლე და ის წყება 
ვფიქრობ,  ყველას გემოვნება ბავშვობიდან დაიწყება.
გვიყვარს,  როცა უცხოთაგან  დედა გვიცავს, დედა გვფარავს,
გვიყვარს, როცა კულულები გვშვენის,  როგორც დედოფალას.
როცა  კარგად დაცული ხარ,  ნაკვები და ნაფერები, 
ქვეცნობიერს კვლავ იზიდავს ძველი ხმები და ფერები. 

იმედია, ღმერთი უკვე მოგონებას მაკმარებს,
გაუმარჯოს -  სირმას, ნაქარგს,  მძივს, 
პუჭპუჭს და მაქმანებს!


 - ნუ მიყურებ დამცინავად მაგ სარკიდან, გამო, ცალო!
კმარა, უკვე  დრო მოვიდა,  კარადები   გამოვცალო!