ჩემი სახელები

#დილაუზმოს_ფიქრებიდან

ჩემი სახელები

   ხანდახან, როცა ბრძნული აზრები მინდა გადმოვაფრქვიო, ფსევდონიმად ,,ნინოლო მაკიაველს” ვიყენებ, ხან მოკლედ ,,ნინოლოს”.

 “ნინოლო” - მე არ მომიგონია, ჩემი ბავშვობის სახელია, კახელი დიდედის - სოფო ბაბოს  შერქმეული. 
   მე  ყოველდღიურად “ბებილოს” ვეძახდი, ხან “ბებიკუნას” და ასე შემდეგ…
    გააჩნია,  რა მინდოდა. მაგალითად,    ჩემს საყვარელ,   ერთ მტკაველ  აცმა ლეღვის ჩირზე,  კაკლის მურაბის ქილის გახსნაზე, ერთ ჯამ ჩამიჩზეც, ბაღჩაში წაყვანაზეც -  საკმარისი იყო “ბებისკუნიკო”,   მაგრამ ჩურჩხელაზე  ჭრიდა მარტო,  “ჩემო ბებისკუნისკუნიკო”.
    აი, თუ დავუძახებდი “ჩემო ტკბილო სოფო ბებისკუნისკუნიკო”, - არ არსებობდა სამყაროში რამე,  ცა,  მზე, მთვარე, ვარსკვლავები,  ნამზითვარი კამოდის  უჯრებისა და საერთოდ, გასაღებების აცმიანად ჩემს ფერხთა წინაშე რომ არ გართხმულიყო. 
     ქართლელი მამის დედა, რომლის დედის მოსახელეც ვიყავი,  მეძახდა “ნინუციას”.
    ასე მაგალითად, ნასადილევზე:
 - ნინუცი,  ერთი,  ეგ ჯამ-ჭურჭელი ამორეცხე შენი ოქროს ხელებით, ბაბუკოსა ცივ წყალში ხელის ჩაყოფა არ ეამება!”
   დედისა - იმერელი  - “ნინიკელას”., ხან “ბაჩას”  მეძახდა. 
   “ბაჩა” პატარას ნიშნავს. თვითონაც ნინო იყო, ბოლომდე “ნინიკო” - იმერელი ნათესავებისათვის, ქალაქელებისთვის, უფრო სიბერისკენ ,,ნინა”,  ჩვენთვის ,,ნინა ბაბო”.
     თან  ფოლკლორულად გაუკვდავებული ჩემი სახელით ასე მეფერებოდა ხოლმე:

   ნინიკელა ბაჩა 
   ღამე კარში დარჩა, 
  მიეპარა გოჭი,
  გამოჭამა კოჭი.

      მე  კი, ოოო,  მე კი …როგორ მინდოდა, მარტო “ნინო” დაეძახათ,  რაღაც შარავანდედით მოსილი სახელი, მაგრამ ამას  გაზრდა და დამსახურება უნდოდა, თანაც   არ გამოდიოდა. 
    ლამის ყველას “ნინო”  ერქვა ირგვლივ. რაღაც განმასხვავებლის დაძახება იყო საჭირო, რომ მომეხედა.
    ახლა აღარ არქმევენ ყველას ამ სახელს და  ერთხელ კლასში შვიდი  ნინო გვყავდა.
    ადრე ერთი შეყვარებული “ნინკას” მეძახდა და რაღაცნაირად, ვერ ვირგებდი.  არაფრით ვგავდი ექსტრავაგანტურ ,,ნინკას”.  
   მარტო გიორგი ლობჟანიძე მეძახის  ასე - “ნინავ!” და გულში სითბო მეღვრება.
    ამერიკაში ახალი ნაცნობები იბნევიან, სწორად ვერ იმახსოვრებენ ჩემს სახელს. “ნინო” იტალიურად ხომ კაცის სახელია, არა?!
   - ნინო მანფრედი, ნინო როტა და ასე შემდეგ.
   აქაური ახალი ნაცნობის ტანჯვის შემხედვარე ვეუბნები ხოლმე:
   ნუ წვალობთ,  მთავარია, სახელში  ორი “ნ” იყოს და რაც გინდათ, დამიძახეთ-მეთქი.
   ასე რომ,  ზოგი ნინის მეძახის, ზოგი ნინას ზოგი ნონოს, ზოგი ნენეს, ნანას, ნუნუს…
    გადის წლები და დამძახებლები  უფრო და უფრო მაკლდება,  
    მიდიან და მეც უფრო და უფრო ვხვდები,  რომ  სულერთია, როგორ ზუსტად იტყვიან შენს სახელს, მთავარია, ვინმე სულიერმა რამე დაგიძახოს, ვინმე სულიერმა!