მარინა ცვეტაევა - დონ ჟუანი 1

მარინა ცვეტაევა

დონ ჟუანი
1.
დილაუთენია, ჟამით ყინვიანით,
მეექვსე ხე როა,  მწკრივში არყიანის,
ეკლესიის როა იქვე  მოსახვევი,
მოდით,  დამელოდეთ  იქვე,  დონ ჟუანო!

 დამიჯერეთ, ვამბობ  თქვენთან არდასამალს, 
ვფიცავ საქმროს ჩემსას , ვფიცავ თავსაც ამას,
კარგი ადგილები ამ  ჩემს მამულს არ აქვს,
ვერ მიაგნებთ ვერსად  საკოცნაო ალაგს.

არსად გვაბადია რამე  შადრევნები.
ჭაც კი მოიყინა.  შიშისაგან  გაგცრის,
 ისე დაჟინებით, მზერით ისე  მკაცრით, 
შემოგვჩერებია ყველას  ღვთისმშობელი,

და ზედმეტი რამე  რომ  არ შემოესმათ, 
 რათა აარიდონ ფუჭი სიტყვა -  ქალებს, 
 აქ მუდმივად რეკენ ეკლესიის  ზარებს, 
  თან უხმამაღლესად, მართლა შესაზარებს.

ასეც ვიცხოვრებდი მეც -  ამ ყოფით ჩვენით,
მაგრამ სიბერისა - შიში მეძალება,
გაჩერება თქვენი აქ არ შეიძლება,
ჩემი მხარე  ლამაზს სულაც არ შეგშვენით.

აჰ,  ვინ გიცნობთ ახლა,  დათვის ქურქიანო,,
ასე ცნობა თქვენი მართლა  არის ძნელი,
 რომ არ იყოს ასე კარგი საკოცნელი 
 ეგ ტუჩები თქვენი, ჩემო  დონ ჟუანო!
1917
(თარგმანი  ნინო დარბაისელისა) 

1
На заре морозной
Под шестой березой
За углом у церкви
Ждите, Дон-Жуан!
Но, увы, клянусь вам
Женихом и жизнью,
Что в моей отчизне
Негде целовать!
Нет у нас фонтанов,
И замерз колодец,
А у богородиц —
Строгие глаза.
И чтобы не слышать
Пустяков — красоткам,
Есть у нас презвонкий
Колокольный звон.
Так вот и жила бы,
Да боюсь — состарюсь,
Да и вам, красавец,
Край мой не к лицу.
Ах, в дохе медвежьей
И узнать вас трудно,
Если бы не губы
Ваши, Дон-Жуан!
1917