Cardia-Carduelis (ალექსანდრე გვახარიას)

1.
ვისხედით ასე.
ბინდდებოდა,
ორთავე ვდუმდით
რა უნდა გვეთქვა!.
ერთმანეთი ვერ ვანუგეშეთ,
ორთაზიარი მეგობარი დავკარგეთ გუშინ.
მერე წამოდგა,
”შავი ხავერდი დაგვჭირდება’’-
თქვა და წავიდა
მშრალ კალაპოტში ჩალეული მდინარესავით.

ღა იქნა სარკე,
უხილავი მზის ამრეკლავი?
ჩვენი ბრალია,
არც მოგვიკითხავს კარგა ხანია.
მშვიდი გვეგონა,
პირს ღიმილი არ შორდებოდა.
თუმც ბედისაგან
არასოდეს გაუხარია.
მოუშვა წვერი,
შემოივლო კვამლი ბოლქვებად,
აიღო ბარგი და გაუყვა გზას დადინჯებით,
მაგრამ ასეთ დროს
უმთავრესი ვის აგონდება!
მას გულის კარი დაურჩა ღია
და ღია კარში
შეფრთხიალდა პატარა ჩიტი,
კედლებს მიაწყდა,
ნაწიბურზე ჩამოუჯდა,
აუგალობდა…
ბარგს ხელი უშვა,
გულს წაეტანა,
ხოლო ჩიტმა ცას მიაშურა.

2.
-ამ სიზმრისპირას
რად ჩამომჯდარხარ, მოტირალი?
-აბა, რა გითხრა,
რას მიშველი,
ფრთაჭრელო ჩიტო,
ჩემთან მოდიან
ჩემი უჩრდილო მეგობრები,
როგორ ხარობენ,
მეგებებიან მღიმარები!
მინდა გავექცე,
მაგრამ როგორ გამოვეცალო,
ხმაჩაკმედილი
საკუთარ ჩრდილქვეშ ვემალები.
გაკვირვებულნი დამეძებენ,
მათ არ იციან,
არ იციან, რომ ცოცხლები აღარ არიან!
მითხარი, გულის ჩიტბატონავ,
რა მემართება!
სიკვდილის არა გამეგება,
ამ სიცოცხლისაც –არა ვიცი,
არ მწადის არვის გაგებება,
არცა რა მინდა არავისი,
ჩემკენ რატომღა მოილტვიან,
რად მომდევს მათი ხმიანება?
ნუღარ მომაწვდიან ვისრამიანს,
რა ღამე. . . .
რაღა მევისრამიანება. . .
ვიყუჩოთ, ჩიტო!
გამტყდარა სარკე,
გახუნებულა,
გაცრეცილა შავი ხავერდი.