საქანელა

აგერ, იმ ბორცვქვეშ,
მწვანე კორდს რომ ღილად შეუბამს,
ჩემი ტოლი ბიჭი მარხია.
ვისთვისაც პაპამ ჯერ ხის ტოტის სიმაგრე სინჯა,
მერე თოკებს ნასკვი დაასვა
და შალაშინით მოსწორებულ ოთხკუთხა ფიცარს ფიქრ - ბუტბუტით ამოატარა... 

ხელი მომკრა და გავმოძრავდი. 

ბევრი ომი გამოვიარე. 
ომი ქარებთან.
ომი წვიმასთან.
მზესთანაც ომი.
ყველა მათგანი მკლავდა, როცა გამაქანებდა.
საქანელა ხომ მაშინ კვდება, როცა მარტოა.
მოძრაობს, თუმცა, სული არ აქვს,
რადგანაც სული იქ ყვავილობს, სადაც ბავშვია. 

ბავშვებმა სულმთლად
დამივიწყეს.
ბავშვები ბავშვობამ დაივიწყა.
დაიბადნენ და იყვნენ დიდები.
პურს ჭამდნენ და მიწა იკლებდა.
მამებს ეძებდნენ, ხელთ  რჩებოდათ ლეგენდები,
რომ მამები გმირებად იქცნენ.


ბავშვების საქანელა უნდა ვყოფილიყავი,
ზამთარ - ზაფხულის საქანელა ვარ.
არც ჩამოვწყდი და არც ხე ჩამოხმა.
კაკლის ხის დარდიც ჩემ მხრებს ადევს, ზეცის თაღისაც და თუ მიწაზე წავიფორთხილე, ზოგჯერ მესმის მისი  ბუტბუტიც,
რომ არ გამოჩნდა მომავალი,
ისევ ,,დღესაა".


ერთხელ შემოჯდა ჩიტი ბანზე
და მიწას უთხრა:
ვაი, ჩემ დამპურებელსაო.
ბიჭის დედამ, აბა, რა იცოდა ჩიტების ენა...
ან მიწას როდი ჩასჩერებოდა,
მეცხრე ცის იქით ცხრათვალა მზის სხივებს ართავდა...
ჯვალოს ნაჭერს ოთხივე წვერო წამოუწია და ხორბლეულით მოავსო ეზო.
ჩიტი დაპურდა, ავის მაცნე. 

წყალმა  თქვა, მეძინებაო.
ცეცხლმა, თქვა, დაიძინე, მე ვიფხიზლებო.
გზამ - ვინ წამოვაო? - 
დაპურებულმა, ვაი, წამსვლელს და უშიშარსაო... 

აბა, რა იცოდა წყლისა და ცეცხლის ენა,
გზა როცა გიხმობს, უნდა ადგე,
ადგილის დედის ძახილს მიჰყვეო...
ანდა მაძღრებთან რა ხელი ჰქონდა,
მსუყე სულის უძირო ჭურჭელს.
სიტყვაუთქმელად ადგა, წავიდა.
ბიჭი ომში წავიდა.
ომი სახლში შემოვიდა. 

აბა, ვიღას საქანელა ვარ, როცა შვილები კვდებიან.
შვილები ომებში კვდებიან. 

ნუღარც ქარები გამაქანებენ...