ფერნაცვალ ფიქრთან

დღეს, როცა ამინდმა, ფერნაცვალმა, 
გახვითქულ მიწას ჩამობანა
ჩოქვით და ხოხვით დამტვერილი მუხლისთავები, 
ვაზმა მტევნები, ნამიანი,  მარცვალ - მარცვალ,  ჩამოარიგა… 
მზე გადაყლაპა ღრუბლის ქულამ, ციცქნა აბივით… 
ქალაქმა შუბლი მიუშვირა მწუხრის გრილ ნიავს, 
გავირინდე
ტირილისგან დაღლილ ბავშვივით, 
ჩავუთქვი ჩემს თავს… 
შევჩერდე უნდა, მოვიცადო, 
ფიქრით ცხოვრებას გავუსწარი და ვერ ვეწევი.