ვარა

დამტოვებელი ბებო გვყავდა -
მეზობლის ვარა.
შორეულ ნათესავადაც არ გვერგებოდა ეს ყველაზე ახლობელი ბებია.
პატარა, მრგვალი, და ფითქინა -
მატყლის ძაფივით.
- ქმარი ომმა წამართვა,
შვილები - ქალაქმაო, - ხშირად ამბობდა. 

მაგრამ მარტოქალს, აბა, მარტოს ვინ დატოვებდა?
- ვარა, ამ ბავშვებს მიმიხედე, მალევე მოვალ,
- ვარა, მურაბას დაუდექი, ურიე ნელა...
- საარყე თუთას წამოვკრეფ და ქვაბი შევადგათ...
- მკვდრის შაბათისთვის ხორბალს თვალი გადამიკარი...
- თონეზე წყალი მომაშველე, ვარა, ჭირიმე,
- ხბო არ დაეხვეს, ვარა, თოკზე, თვალი შეჰკიდე... 

ვარას ეზოში რას არ ნახავდით:
ჟოლოს, მარწყვს, მაყვალს, 
შინდის რიგებს, ალუჩას და ადრეულ ჭერამს ...
ეს ბალამწარაც რას გვიტკბობდა მწვანე მაისებს?
ხელუკუღმა ნასროლ კურკაზე ამოღერილი მწარ - ტკბილი ხილი.
შემოვსხდებოდით კენწეროში და გავყმუოდით ტურისწვერის კლდეს...
კლდე ბანს გვეტყოდა და ვხარხარებდით, - 
კლდე საუბრობსო. 

ჩოხადამპალა დაგვიდგაო, გაზაფხულზე იტყოდა ვარა.
წვიმდა და წვიმდა, იწყებოდა მურაბების დღესასწაული.
ეზოს ღუმელზე პიტნის ჩაი მორთავდა ქოთქოთს,
განჯინიდან კი ტკბილ - ტკბილ ნობათს ამოაწყობდა
ეს შაქარივით თეთრი ვარა,
ვარა - ბარბარე.
რა უანგაროდ გვწყალობდა ბავშვებს.
რა სიყვარულით გვიკრავდა გულში.
რა ნაპერწკლები და ჭინკები უხტოდნენ, როცა ტაშს შემოჰკრავდა და ჩვენ ვცეკვავდით. 

მერე... საღამოს ირეოდა კაპლის სუნში ჟოლოს სურნელი...
თვალს ვერ მოსწყვეტდი, როცა ვარა თმას ივარცხნიდა...
ჭრელ მუთაქებში ხმელ - ხმელ ტახტზე თეთრი ფერია იჯდა და ვერცხლის მდინარეში უსვამდა ნიჩბებს...