1989 წლის 9 აპრილის გამოძახილი

სულს ვერ ვიოხებ
იმ ხროვის ლანძღვით,
გამივერანდა სუნთქვა და ღვიძლი . . .
ვინ მომაჩეჩა ამდენი ღვარძლი,
ბზარი გაუჩნდა ჩემს ძილს და ღვიძილს.
მივაჩერდები უგონოდ ამ ცას,
როგორ უღმერთოდ გამწირა ღმერთმა . . .
ამ სისასტიკემ თავზარი დამცა,
სანთლების შუქზე ცრემლები ღვენთავს.
ხშირად თავისით მეკვრება მუშტი,
მკერდზე ბაგუნით თენდება ხვალე . . .
რა ეშმაკი ზის
იმ ხალხის გულში,
მამა_პაპათა სინდისს რომ ხრავენ?
ღა სიბრალულით დაჰმზერდა ხომლი,
ხალხს რომ არბევდა იმდენი ხეპრე . . .
ოღონდაც სიზმრად ვნახულობ ხოლმე,
ჩვენი წარსულის სულ როგორ ხვრეპენ.
ბევრი ტკივილი და ბევრი ჩეხვა,
ახსოვს ჩემს მამულს . . .
საოცრად ბევრი . . .
და დამნაშავე მე ვარ და შენ ხარ,
რომ ვერ შეიკრა ერი და ბერი.
რომ ვერ გათავდა ბოღმა და ღრენა
და ეს ცრემლები ტკივილის სისხო . . .
ვერ გაანათა ასანთის ღერმა
და მოწყალებას რატომ და ვის ვთხოვ?
სულს უხაროდა სიმწვანე ველთა
და რომ მეგონა _ ეს არის დათბა…
ამოტივტივდა უეცრად ელდა, _
ძვირფასი ხსოვნა :
თამუნა, თამთა.
დარი და ჟამი დაუდგათ ყორნებს,
ყორანთა ჯიში ჩვენშიაც ბუდობს…
წყევლა და კრულვა…
ყველას და ყოველს,
ვისაც დასჭირდა ეს ბნელი ურდო.
გულს ვეკითხები:
გულო რა მოგდის,
დრო მიდის…
ვისმენთ საათის ტიკტიკს…
ამ დრეთა რკალში იმდენჯერ მოვკვდი,
ცოცხალი რომ ვარ _ ძალიან მიკვირს.
არა და არა,
გუნდრუკს ვერ ვუკმევ,
რაც მძულდა იგი _ მძულს და არ მიყვარს…
მაგრამ რაც მოხდა,
ის მოხდა უკვე
და სულო ჩემო… აწ ფხიზლად იყავ.
…ვიღაცას ქალთა ქვითინი ართობს,
ვარ მომდურავი ბედის თუ იღბლის…
ისაო… ქვეყნის პატრონი ვართო, _
ალბათ კვლავ მოვლენ… ღიმილის ნიღბით.