კოჭლი თოჯინა

მდინარის პირას უკრავს რემანტი
ძაძებით მშვენდება ქალწული ქალი
უკრავს ბულბული ვარდის მძირავი
გიმღერ რემანტი სხეულის მფშვინავი

ხატებად ნამღერ უფლის ქმნილებავ
შენში ცოდვები უფსკრულში ვმალე
შენში ნამუსი აღარ იქნება შიგ 
გავათავე უდღეურ ღამეს 

ლამაზი შენში აღარ იქნება თუ სილამაზეს
მოკვდავს დარქმევ მე ის ვაცოცხლე იდუმალებად რაც შენში აღიძვრის 
ლამაზ ზმანებად 

ხეიბარ კოჭლად სხეულის მფიტავ 
დამწვარ იარებს მზის გული გიწვავს
ოდეს რომ ვინმე წყაროს გიმღერდა 
წყარო დამშრალა ის აღარ მოსჩანს

დაიწვას ლამაზი თუ რამ შობილა 
რამაც სიყვარული წამიბორძიკა
რამაც ეჭვები დამიბინადრა 
ყოველ ლამაზს ცრუდ მიმაჯაჭვა

ხეიბარ კოჭლის ნამუს ახდილის 
წრფელი გრძნობები აბიბინდება 
გახრწნილი სხეულის მიწასთან გოდება 
როს აყვავეებს ვარდის ფოთლებსა