ამბავი კუბდარ შაჰისა ბესეტკის მცველისა(კუბდარიანი)

პროლოგი:

სჯდა ესე პაიკა ვანისა,
რას ერჩის თავის თავისა,
ვერ რჩა ამბის  წერისა,
რა იცის დიაცის კერვისა.

წერნეს მრავალ ჟამ ამბავი,
როგორ ქცეოდნა კეთილსა ავი,
დასდეს სადმე ქჳეყანსა ზავი,
გლახაკნ აზრ ღუპავს ჱ თავი.

დიდება ალლაჰის სახელსა,
ყველაფრის ამა მპყრობელსა,
მუნ პყრო ჯანამ-აბელსა,
რღნაჲ ჸვაჯნი კაბელსა.


კარი I: შაჰი სანზონისა.

მქებარნო შაჰისა კარიო,
ბრწყინვას ცაზე დარიო,
მშვენებს ნე ქამანჩ-თარიო,
მტერს ეგებ ავი ზარიო.

სახელ არს მისი ქარდავა,
მარცხს ჰგებ ერთზე გადავა,
თმაზედ  ქალს მაგარ წავდავა,
და გაჰკივლა შმაგ თანო ვავა.

ჰყენ მარკოზ ვითა დარაჯი,
შეუსხავს ტანზედ ფარაჯი,
ლოდინ არს ფულსა გარაჯი,
ირემ ყვნა ეზოს სარაჯი

კარი II: სატრფიალონი

ტრფიალ მომრავლდი დუნიაზედა,
ქჳეყანაჲ იყოს ზედაჲს-ზედა,
არ ჰყვე მხედველნი თქვენსა ზედა,
გარდა მაღლ ერთადერთ მამაზედა,

ერთვე აღზრდილან ლიზი-მარიო,
სარაჯსა ხელთა სჭერა ბარიო,
გამოეჴურვა ტრფობის ჩარიო,
შეხორცნა გულზად მრავალ ჟარიო.

ალლაჰმა ბოძსა მათ სიყვარული,
 იყვნენ მიჯნურ თანო ფარული,
კედელსა ამა ფიცნი  გაკრული,
გომარდ ქალს გამოცა წასრული.

კარი III: ჯანამ-აბელსა შაიტანისაგან

წყეულნ იყვნ ამა დღეჲსა,
ჴსენ შაიტან ჯან-აბელისა,
ჯაჰნამედან ქცეულ იბლისისა,
შეურაცხ სიტყვაჲ ზე ალლაჰისა!

ფარნას ზედა მხედარბული,
ჭინკას სიტყჳით წაქებული,
შაიტან ქცევის გაგებული,
ქუესკნელ ყანას ჩაგებული.

ირაკლს ცნობა უგუნ  თხელი,
ყველა არსთა ადვილ ვმხელი,
სტაცეს მხარზედ მარის ხელი,
ფარულ ჴევთა შორსა ველი.

კარი IV: გაგება ამბავსა ამისა

ამბავ ცნობეს შაჰისთვისა ,
რისხვა დატყდა ციხეთვისა,
ბრალ სდებს ამა თავითვისა,
ვერ აღხილყფნა კაცისთვისა...

ზაზა ხუცეს ხაზინთ მცველი,
სოლო მთავარ მხედარ წველი,
კურტან მორჩილ ჭინკთა გველი,
საღინ ვეზირთ არს პირველი.

ანჯმან მხედარ მუნვე დადგა,
ზედა ჰყურათ შაჰი წადგა,
სმენა მათი სწრავე ჩადგა,
წუხილ ასე გულზე ადგა.

კარი V: ბრძოლა შაჰთა ძალითა

და ესე დგა ჟამი ომისა,
რთულ არს რჩევა კაცისა,
ტყუილ ქმნა ქაჯთა სახისა,
ბრდღჳნვასა ვერ ჰბედს ერთისა.

ბრძოლა ესე დაწყებულსო,
სოლო მხედარ შეგდებულსო,
აბელს თავში ევნებულსო,
კოჭი სტყორცნა მწარებულსო.

რისხვა ღვთისა მათმა იგრძნეს,
შესევა და უკუ იქცნეს,
სარაჯს მარტო გული ავნეს,
მიჯნურებმა თავი იცნეს.

კარი VI: ლხენა ციხე-ბესეტკისა ზედა

შინ ბრუნდა ხალხისა,
დიდი ნადიმი გაშლილსა,
ესე იხადეს ქორწილსა,
დღეგრძელ ირემ-მარისა.

ვაქებდეთ დიდსა შაჰსაო,
კუბდარს ძლიერ კაცსაო,
ვინ გვბოძებს ესე სხვასაო,
ჰკიდავს ჯანამ გვამსაო.

მიჯნურ მრავალს წერია,
იქ შირინი თუ ხოსრია,
ასე რამინი ან ვისრია,
გულს არავინ ისვრია.

ეპილოგი:

დასრულდა ამბავი კეთილთა,
ალლაჰის ნების თვისითა,
იყვნეს ასე სიზმართა,
საყოლად შთამოვალითა.

მშურნი დიდ მდებს ბრალისა,
დარჩა რა ნიზამს ვალისა?
არ გაუვა განჯას წყალისა,
შევთხოვ შველას ალისა!!!

ჩანდანქე  ბეშამშირ თო ბადხაჰ ფანქადი,
ფარჰადი მაგარ ქე ბეფქანდეასთ ბე მითინ...
ბინანდე ქე დარ ჯანდ თორა ბინად ბა ხამს,-
ფანდარად თო ხოსროვი ვა ხამსე თო შირინ.