უილიამ შექსპირი. სონეტი #3

შეხედე სარკეს და უთხარი არეკლილ სახეს,
დამდგარა ჟამი - ასლი შექმნას სხვა კაცთა მსგავსად
და თუ ახლავე მის სინედლეს არ განაახლებს,
დედობას ართმევს მავან ასულს, სამყაროს ნავსავს. 

ყველა ქალწული ისურვებდა შენგვარ ანდამატს,
შენ აგირჩევდა უეჭველად თანამეცხედრედ,
ალბათ გწადია თვითსიყვარულს ექცე აკლდამად,
დაოჯახებას ამიტომაც გადაემტერე. 

როცა მშობელი შემოგცქერის, უყურებს სარკეს,
მის სიაპრილეს დაინახავს შენში აღბეჭდილს,
შენც ნაშიერი წარსულისკენ გაგიჭრის სარკმელს,
გაგახსენდება სიყმაწვილე სახედაღმეჭილს.

თუკი ცხოვრებას გაასრულებ ქვეყნად უცალოდ,
გადაშენდება ეგ მშვენება, ვაგლახ, უკვალოდ!

11 აგვისტო, 2021 წ.


Look in thy glass and tell the face thou viewest
Now is the time that face should form another;
Whose fresh repair if now thou not renewest,
Thou dost beguile the world, unbless some mother.

For where is she so fair whose unear'd womb
Disdains the tillage of thy husbandry?
Or who is he so fond will be the tomb
Of his self-love, to stop posterity?

Thou art thy mother's glass and she in thee
Calls back the lovely April of her prime;
So thou through windows of thine age shalt see,
Despite of wrinkles this thy golden time.

But if thou live, remember'd not to be,
Die single and thine image dies with thee.