უილიამ შექსპირი. სონეტი #4

კოხტა მფლანგველო, შეგონებას მიაყურადე -
ნუ ემგვანები საკუთარი თავის მარბეველს!
ბუნება ეშხით აჯილდოებს მხოლოდ პურადებს,
თავნსაც ითხოვს და გამოელის სართად სარგებელს.

ლამაზო ძუნწო, მემკვიდრისთვის რატომ დაახშვე
ზეგარდმო ნიჭი, ბოძებული გარდადინებით?
დიდძალ საუნჯეს რანაირად ხარჯავ სავახშედ,
ცხოვრების სახსარს თუ არ გმატებს აღნადგინები?

საკუთარ თავთან გაგიმართავს აღებ-მიცემა,
ტყუილ-უბრალოდ გამოელი ამით სარფასაც,
შენი სიკვდილის ბრძანება რომ გამოიცემა,
ბუნების ვალთა თამასუქებს რითი დაფარავ?

შთახდება შენი სილამაზე შენთან საფლავად,
უშვილ-უძეოდ უსარგებლოდ თუკი გაფლანგავ.

13 აგვისტო, 2021 წ.


Unthrifty loveliness, why dost thou spend
Upon thyself thy beauty's legacy?
Nature's bequest gives nothing but doth lend,
And being frank she lends to those are free.

Then, beauteous niggard, why dost thou abuse
The bounteous largess given thee to give?
Profitless usurer, why dost thou use
So great a sum of sums, yet canst not live?

For having traffic with thyself alone,
Thou of thyself thy sweet self dost deceive.
Then how, when nature calls thee to be gone,
What acceptable audit canst thou leave?

Thy unused beauty must be tomb'd with thee,
Which, used, lives th' executor to be.