უილიამ შექსპირი. სონეტი #5

ჟამის რუდუნით ჩამოქნილი, ნაფოფინები,
სიტურფე ჯერარნახული და იმქვეყნიერი,
შეიმუსრება ულმობელი დროის დინებით
და უგზო-უკვლოდ განქარდება დიდმშვენიერი.

რადგან მიდენის დრო უმცხრალი, შემაშფოთები
ზაფხულს იქ, სადაც იავარყოფს მკაცრი ზამთარი,
სადაც მზრალ ხეებს გასცვივდებათ მჭკნარი ფოთლები
და სილამაზე იჩქმალება თოვლის საფარით.

თუ არ შემორჩა ყვავილების ინანთეული
ბროლის ჭურჭელში გამოკეტილ თხიერ პატიმრად,
მათი მშვენება გვეგონება სიზმარეული
და ვერ მივიჩნევთ ცხელ ზაფხულის ამონატვიფრად.

ტურფა ყვავილი ზამთრის სუსხსაც არ ეპუება,
თუ გარეგნობაგამოცვლილი ხალხს ეპკურება.

15 აგვისტო, 2021 წ.


Those hours, that with gentle work did frame
The lovely gaze where every eye doth dwell,
Will play the tyrants to the very same
And that unfair which fairly doth excel:

For never-resting time leads summer on
To hideous winter and confounds him there;
Sap check'd with frost and lusty leaves quite gone,
Beauty o'ersnow'd and bareness every where:

Then, were not summer's distillation left,
A liquid prisoner pent in walls of glass,
Beauty's effect with beauty were bereft,
Nor it nor no remembrance what it was:

But flowers distill'd though they with winter meet,
Leese but their show; their substance still lives sweet.