რა შორს წავსულვარ

მარტი რომ კვირტებს შლიდა
იქ ჩვენც ვიდექით მშვიდად.
მერე ჭკუაზე მშლიდა
გადაკარგვები.

და იმ გაზაფხულს დიდხანს
ვეღარ ვისმენდი შენს ხმას,
ან კიდე ვინმემ მითხრას, - 
საით წახვედი.

მერე ქარი რომ ჰქროდა
მე უშენობა მქონდა,
გახსენებებიც - ჰოდა
ვეღარსად გნახე.

ახლა იმ კვირტთან ვდგავარ,
მაგრამ უშენოს ვგავვარ.
კვირტებიც კი გამქრალა - 
ფოთლები გახდნენ.

ნოემბერი დგას - ცივა,
თოვლი ფიფქავს და ცვივა.
აღარ მიყურებს ციდან,
ვინც მიყურებდა.

კიდევ მოიბამს კვირტებს,
მაგრამ შენ გაიკვირვებ,
რომ არ ვიქნები იქვე 
და  შორს წავსულვარ.