ნაასწლეულზე

ჩემთან,  სოფელში ქარი რომ ბორგავს, 
ბორგავს მიწაც და ამ დროს გამოუჩნდება ცას მთვარე, ღრუბელწამოწეული მთვარე,  რომელიც მოგორავს
ცოტაც და თითქოს სოფლად სუნთქვას ყველა ამთავრებს. 


(სხვანაირადაც ხომ შემეძლო ამის დაწერა!  თუნდაც ასე,  რომ...) 
ჩამსხვრეულ მინებს გაუჩრია ასი წლის ფარდა, 
ბავშვებს გვჯეროდა,  რომ ერთ დღესაც გამოიდარებსო, 
ეს დაჯერება ასე ფუჭად დაგვიმწიფდა და... 


და მიჰყვებოდა ქვეყნის ყაყანს ყანებში  ყველა... 
ქრისტეს ხელივით (ჯვარცმის მერე),   დახვრეტილ ხელებს 
ვეფერებოდით ბავშვები,  ოჯახის ჩუმად, 
რადგან აკრძალვა ჟინს გაძლევს და სულ გაძლიერებს. 

კონტრასტი იყო ეს მრწამსი და ასი წლის რწმენა, 
დაბზარულ მინებს არ შეეძლოთ ფარდის დაგლეჯა... 
ჩვენ,  ბავშვები ვთამაშობდით სოფლის მეჩეთთან
და წარმოსახვით ქრისტესავით გვქონდა მარჯვენა. 

გვქონდა მარცხენაც და მიგვქონდა მხრებით გოლგოთა, 
ასი წლის ფარდას,  ხავსმოდებულს,  სიო უქრიდა. 
ჩვენს ხვალინდელზე,  ჩვენს დღეებზე არვინ ფიქრობდა
და მოდიოდა ისევ ჩვენში ფიქრი გულიდან. 

ასი წლის ფარდა დაგლეჯილი მაინც,  მინებთან -  კიდევ ვერ ირჩევს,  ეს მისია - ვარგა,  არ ვარგა
შემოგვესწავლა (ბავშვობით)  ჩვენ "ათი მცნება". 
და მონობიდან - მინებიდან ავუშვით ფარდა.