კენოტაფი

მიმოაბნიე, უცხოვ, შენი ყვავილები, უშფოთველად მიმოაბნიე:
შენ მათ გაუწვდენ ქვედამართულ სიღრმეებს:
ბაღებს.


ვინც აქ უნდა წოლილიყო, იგი
არსად წევს. მაგრამ მის გვერდით სამყარო წევს,
ის სამყარო, რომელმაც თვალი
მრავალფერადი ყვავილობის წინაშე განხვნა.


მაგრამ მან, რაკი ბევრი ნახა,
ბრმები არჩია:
ის ვიდოდა და ბევრად მეტს კრეფდა:
ის კრეფდა სურნელს –
და ეს მათ, ამის მნახველებმა, არ აპატიეს.


ამის მერე კი წავიდა და იშვიათ წვეთს დაეწაფა –
მან ზღვა დალია.
თევზნი ზღვისანი –
თუ შეერთვნენ თევზნი ზღვისანი?

(გერმანულიდან თარგმნა დათო ბარბაქაძემ)