ამაოდ ხატავ...

ამაოდ ხატავ სარკმელზე გულებს:

იქ, ქვემოთ, უკვე სასახლის ეზო ჯარისკაცებით მოუვსია

სიჩუმის ჰერცოგს.

ხეზე აღმართავს თავის ალამს _ ფოთოლს, რომელიც ულურჯდება შემოდგომაზე;

ის თავის ლაშქარს უნაწილებს სევდის წველს და დროის ყვავილებს;

თმამოჩიტული, ქარქაშში ხმლების ჩასაგებად მიემართება.



ამაოდ ხატავ სარკმელზე გულებს: აღარ ჩანს ღმერთი, ჯარისკაცებს შორის ჩამდგარა,

იმ მაზარაში გახვეულა, ერთ დროს, ღამით, კიბეზე რომ ჩამოსწყდა შენს მხრებს,

ერთ დროს, სასახლე რომ აბრიალდა, როცა წარმოსთქვი, როგორც ყველამ: ჩემო ძვირფასო…

აღარ ეცნობა უკვე მაზარა და ვარსკვლავებსაც აღარ მოუხმობს

და მოფრიალე ფოთლისაკენ აჩქარებულა.

“ო, წველი”, ნატრობს გაიგონოს, “დროის ყვავილი”.


(გერმანულიდან თარგმნა დათო ბარბაქაძემ)