ქვიშა ურნებიდან

ობივით მწვანე ფერი მოსავს დავიწყების სახლს.

ქარსშეტოვებულ ყველა კართან შელურჯდება თავწაჭრილი შენი მედოლე.

ის ხავსისგან და სარცხვინელის მწარე თმისგან დამზადებულ დაფდაფს შენთვის 

აახმიანებს;

დაჩირქებული ფეხისთითით შენს წარბს ხატავს იგი ქვიშაზე.

უფრო გრძელს ხატავს, ვიდრე იყო, და – სიწითლეს შენი ტუჩების.

აქ ურნებს ავსებ და გულს ინაყრებ.


(გერმანულიდან თარგმნა დათო ბარბაქაძემ)