ბავშვობის სახლი

გარინდებულა ბავშვობის სახლი
ავლად გადიქცა ჩემი ტაძარი
გულანთებული მუხას  ვეძებდი 
ნუთუ დამქრალა,ნეტავ სად არის? 

ატმის ყვავილებს სიამით ვკრეფდი
დარაბებს მიღმა კუთხეში ვფენდი
ბებიის კაბას ჩუმად ვიცვამდი
ნეტარებისგან ცაში ვფრინავდი 

ახლა ვეღარ ვცნობ,ამ სახლს უსახურს
იქნებ გზებიც კი გადამავიწყდა
ნუთუ ეს არის ეზო უკარო
გულში დარდისგან სისხლი გამიშრა 

იასამანიც აღარ ყვავილობს
მზე თავის სხივებს აღარ აკარებს
აქ ახლა ყველა საგანი გლოვობს
და მიეჩვია აპრილის ქარებს 

სიძველის სუნით შევიგრძნობ წარსულს
ბავშვობის სიტკბოს იმ დროს გარდასულს
მეხმიანება ტკბილ ხმათა გუნდი 
გზები გაკვალე წარსულს ნუ უცდი 

მე კი ვუარობ,ჯიუტავ ვებრძვი 
წარსულის ნანას ბავშვობას ვეტრფი
მაგრამ ვინიცის დროს როგორ ვკარგავ
იქნებ ესეც კი ვინანო ალბათ.


ს.გ🌸