დაისისას

დაისისას, ქარი მის თმას, ცეკცაცეკვით არხევს ნაზად.
მისი მზერა ჩემს ღრუბლებში, მზისფერ სხივად დაელავდა.
ვერ ვუსწორებ თვალს მის მზერას, ავდარშიაც მოკაშკაშეს.
ვერ ვუსწორებ, ვით მზის სხივებს მის სახეზე მოთამაშეს.
რომც წვიმდეს, ცას ის ღიმილი სილაჟვარდით აფერადებს.
იმედს ვიტოვ, სულ გაუძლებს ეგ ზარდახშა ამდენ ვარდებს!