სულში სიმშვიდის ხნულებს ვავლებდი ..

სულში სიმშვიდის ხნულებს ვავლებდი,

წვიმები დღეებს უხმოდ წაება,

ეს – მე დავკარგე აღმოსავლეთი

და დასავლეთიც მექცა წამებად.

მზის ქარიშხლები მწვდებოდნენ აქაც,

საუკუნეებს ვითვლიდი უკვე,

ვინ დაეძებდა ბივრილს და აქატს,

ვეძებდი წყალს და ვითხოვდი ლუკმებს.

როცა სიურჩე იქცა ჩემ ჭირად,

შენი წიაღის სურნელს ვნატრობდი,

თუმც, შორს იყავი ჩემი ბატონი,

ვიცი, ჩემ გზებზე თვალი გეჭირა.

ბევრჯერ დაცემულს კვლავ შენსკენ მიხმე

ჩემი სულის და სხეულის ხსნისთვის,

ვერ შევეფარე ვერასდროს მის მხრებს,

გზადაგზა ჰკრეფდა ყვავილებს სხვისთვის.

ცხადის და სიზმრის საზღვარს არღვევდა,

სწამდა ომებით სამყაროს შეცვლის,

მე ვაღვივებდი სიმწრით ნაღვერდალს,

მას კი სახლიდან გაჰქონდა ცეცხლი.

დღესაც ასეა, ყველა გზას ხერგავს,

ვერ მაპატია დაკარგვა იმ ცის,

უკვე იმდენჯერ შებრუნდა ჩემგან,

რომ მისი ზურგი ზეპირად ვიცი.

და ჩამოშლილი წვიმების მაქმანს,

ვინ ამოკემსავს ელვის ისრებით,

ვაპურებ შვილებს, ჩიტებს და აქ ვარ

და შენი სახლის სევდით ვივსები.